Rozdział IX- Masz wielki talent. Talent aktorski

 Lokalizacja: 13 luty 2015, Hotel w Melbourne, Australia

Mój budzik zaczął dzwonić dziś dość wcześnie, przebrałam się, wzięłam prysznic i poszłam w stronę kuchni z prośbą o wydanie dzisiejszego śniadania szybciej. Z jogurtem w racę udałam się do studia nagraniowego, w którym była już cała ekipa.

Przywitałam się głośnym: Cześć Wszystkim!

Zdążyłam jeszcze szybko pochłonąć moje dzisiejsze śniadanie i ruszyłam do pracy. Współpraca z ekipą, która nagrywa piosenki One Direction szła nawet dobrze. Oczywiście nie odbyło się bez powtórek, ale przy nagrywaniu piosenek to podobno konieczne. Zrobiliśmy sobie po godzinie krótką przerwę.

- Ile chcesz nagrać piosenek na swojej debiutanckiej płycie?- zapytał jeden z muzyków.

Kika: W sumie nie wiem, nie zastanawialiśmy się nad tym. Chyba zamkniemy płytę na 15 kawałkach.

- A kiedy ma odbyć się premiera?

Kika: Simon mówił coś o czerwcu 2015.

- Trochę mało czasu.

Kika: Mam nagrywać w każdej wolnej chwili. Na razie nagrane mam już trzy studyjne wersje: Jolene, My Immortal i The Show.

- Czyli jeszcze 12.

Kika: Dziś chciałabym skończyć pracę nad Moją odpowiedzią, Marionette i Miasto, jeżeli oczywiście nie będziecie mieli nic przeciwko.

- Ty tu jesteś szefową, ale sądzisz, ze dasz radę?

Kika: Oczywiście.- uśmiechnęłam się.

- No dobra to do pracy! Powtórzymy ostatni raz Moją odpowiedź i ruszamy z Marionette.

Ciągłe powtarzanie każdej piosenki było troszkę irytujące, ale nie zamierzałam się przeciwstawiać i wykonywałam każde polecenia chłopaków.

POV Niall

Razem z Louisem stwierdziliśmy, ze nie mamy zamiaru siedzieć cały dzień w hotelu wiec pójdziemy na tor wyścigowy, aby się pościągać samochodami.

Lou: Idziesz już!- wrzeszczał Louis gdy zabierałem z szafki nocnej portfel, telefon i klucze.

N: Już, już!- odpowiedziałem z drugiego pokoju.

Lou: No chodź! Chce jeszcze wejść do studia!- powiedział już gdy byłem przy nim.

N: Po co? Nie nagrywamy dziś!- zdziwiłem się.

Lou: My nie, ale Karolina tak. Chce zobaczyć jak jej idzie.

N: Daj spokój! Nie widzę sensu.

Lou: Ty nie, ale ja tak. Chce zobaczyć czy nie schrzaniła mojej piosenki.

N: Pisałeś z nią?

Lou: Tak jak Ty i Zayn.

N: Ja jej napisałem tylko muzykę do gotowego tekstu, nawet nie wiem czy Go wykorzystała.

Lou: To będziesz miał możliwość zobaczyć.

Resztę drogi do hotelowego studia przebyliśmy w ciszy. Gdy byliśmy już pod drzwiami, Karolina śpiewała wers jakiejś piosenki. Cicho przywitaliśmy się z chłopakami i usiedliśmy na kanapie.

- Jeszcze raz powtórzymy i przechodzimy do następnej.- powiedział jeden z muzyków do Kiki. Ta tylko kiwnęła głową i zaczęła śpiewać. Instynktownie wybijałem rytm melodii, tak już mam jak słyszę jakąś piosenkę.

Po 10 minutach wałkowania piosenki wtrącił się Louis.

Lou: Zarządzam kilku minutową przerwę.- uśmiechnął się promiennie, a ja tylko prychnąłem. Ta jego siła perswazji,

Kika: Wody!- powiedziała półszeptem dziewczyna. Zauważyłem, ze jedna leży na sofie, wiec bez zastanowienia rzuciłem ja dziewczynie. Była tak rozkojarzona, ze jej nie złapała.

Kika: Dzięki Niall, mogłeś powiedzieć, ze mam łapać.

N: To chyba wiadome gdy prosi się o wodę.- uśmiechnąłem się w jej stronę, ale ona Go nie odwzajemniła.

Kika: Nie mam nastroju na wymianę z Tobą zdań.

N: Uuuu… zmęczona?!- próbowałem ja rozruszać.

Rzuciła się na miejsce obok mnie na kanapie, które jeszcze chwile temu zajmował Louis. Teraz ten niebieskooki idiota stoi i przegląda coś w komputerze z muzykami.

Kika: Mógłbyś się przesunąć, albo w ogóle zejść?!- powiedziała Karolina.

N: Co?

Kika: Chce się położyć, Ni?! Pierwszy raz Cię o coś proszę!- wyszeptała ledwie słyszalnie.

N: To się połóż na ziemi…

Kika: Błagam nie rób mi dziś na złość.- widać było zmęczenie na jej twarzy. Poklepałem kolana.

Kika: Co?

N: Kładź tu głowę, a nogi przeżuć przez oparcie. Nie mam zamiaru siedzieć na ziemi, a to najlepsze wyjście.- nie musiałem dwa razy powtarzać, po niedługim czasie jej głowa leżała na moich kolanach. Kika położyła jeszcze zimną butelkę na czole.

N: Zmęczona?- zapytałem dla podtrzymania konwersacji.

Kika: I to jak! Gardła nie czuję.- uśmiechnęła się blado.

N: Musisz wypić magiczny koktajl po nagrywaniu co nie będziesz zdychać jutro.

Kika: Pomyślę nad tym…- cały czas oziębiała się wodą.

N: Od której nagrywasz?

Kika: Od 6.- powiedziała bez zastanowienia.

N: Co?- spojrzałem na zegarek.

- Nagrywasz już pięć godzin. Miałaś jaką przerwę.

Kika: Jakieś dwie godziny temu.

N: Zwolnij, bo się zajedziesz!- powiedziałem dość poważnie.

Kika: W studiu mam być do 15.

N: Nie za długo?

Kika: Taki plan Rona.- już chciałem coś powiedzieć, ale przerwał Nam Louis.

Lou: Dobra robota, Karola! Fenomenalnie nagrałaś moją piosenkę.

Kika: Chyba naszą.- powiedziała patrząc w sufit.

Lou: No tak.

- Kika, jak się czujesz?- zapytał jeden z muzyków.

Kika: Szczerze? Jestem wrakiem człowieka wypompowanym z jakiejkolwiek siły.

- Szczerze nie widzę sensu tu już siedzieć. Nie jesteś w stanie nagrać tej ostatniej piosenki. Idź spać!

Kika: Nie mogę!- powiedziała podnosząc się z moich kolan.

Lou: Dlaczego?- wtrącił Lou.

Kika: Ron! Zabije mnie jak sobie pójdę! Mam być tu do 15.- powiedziała.

Nie wytrzymałem, wtrąciłem się:

N: Od kiedy przestrzegasz jego zasad?

Spojrzała na mnie wielkimi oczami.

Kika: po prostu mam dość kłótni.- odparła.

Lou: Idź się zabaw.- powiedział Lou, a wszyscy pokiwali głową.

Kika: Niby gdzie?

Lou: Chodź z Nami na tor wyścigowy- palnął Lou, a ja zmierzyłem Go wzrokiem. To nie chodzi o to, ze Tommo zaprosił Kike, ale o to, ze to miał być wypad w dwójkę. Mieliśmy się zabawić tak jak kilka lat temu. Poszaleć! A teraz? Zaprosił Kikę i nawet nie zapytał mnie o zdanie.

- Niall nie będzie miał nic przeciwko.- kontynuował.

Kika: Naprawdę mogę iść z Wami?- zapytał dziewczyna patrząc na mnie.

FUCK! W sumie co miałem powiedzieć, „no wiesz to miał być męski wypad”. Obrazi się!

N: Nie no co Ty! Jeśli masz ochotę?- nie miej, proszę!- krzyczała moja podświadomość.

Kika: Dlaczego nie!- odparła.

Świetnie!

Wyszliśmy ze studia i kierowaliśmy się do jednego z czarnych SUVów, które w trakcie trasy po Australii są do naszej dyspozycji. W samochodzie czekali już nasi ochroniarze. Podaliśmy im adres i ruszyliśmy na tor. Mam zamiar dobrze się zabawić!

POV Louis

W trakcie jazdy wyczułem w powietrzu skrępowanie. Nie powinienem zapraszać Karoliny nie rozmawiając najpierw z Niallem, ale nie moja wina, ze ja polubiłem. Stała się taką moją młodszą siostrą, którą muszę się opiekować, a wiem dobrze, ze jeśli bym ja zostawił w tym studiu to jutro na koncercie byłaby wypalona. W jednym rogu siedział Niall w drugim Kika i oboje patrzeli w szybę. Kurde, no! Przed chwilą rozmawiali, Karolina leżała na Niallu, a teraz się nie odzywają do siebie! Zajebiście! Ich relacja jest dość dziwna! W pewnym momencie w radiu zaczęła lecieć Marabou i oboje jednocześnie zaczęli podśpiewywać. Nie wytrzymałem, wyjąłem z kieszeni telefon i włączyłem dyktafon. Nawet nie zwrócili na niego uwagi. Śpiewali nie zwracając uwagi na panujący świat. Gdy skończyli, zapisałem plik i zalogowałem się na tt. Dodałem ich występ i napisałem „@NiallOfficial+@Kika= duet roku!”. Nawet nie wpadłem na to, ze odznaczenie ich w poście spowoduje, ze w ich telefonach pojawi się informacja. W tym samym czasie wyjęli swoje telefony i zaczęli przeglądać Twittera.

Kika: Co to?- powiedziała Kika.

Lou: Co?

N: Wstawiłeś jakiś link odznaczając nas.- dodał Niall nie podnosząc wzroku znad smartfona.

Oboje otworzyli plik.

N: Nagrałeś nas?- zdziwił się Ni.

Lou: Tak ładnie wam wyszło, nie mogłem się powstrzymać.

Kika: Nie powinieneś tego robić bez naszej zgody.- powiedziała dziewczyna.

N: Tak, zastrzegliśmy sobie prawa autorskie.- dodał.

Kika: Pójdziemy z tym do sądu!- krzyknęła na cały głos Karolina.

N: Taak! Zapłacisz nam za to!- krzyczał jeszcze głośniej Irlandczyk.

KiN: Nie wypłacisz się do końca życia!- powiedzieli w tym samym czasie i zaczęli się śmiać.

Może pogrążą mnie i przez nich zbankrutuje, ale było warto, bo teraz w końcu w samochodzie słyszeć można cos więcej niż radio. Na miejscu byliśmy po 40 minutach. Wyszliśmy z samochodu i w asyście ochroniarzy udaliśmy się do budynku należącego do toru.

***

Nie da się ukryć, ze czas spędzony na torze był wspaniały. Louis sprawdzał osiągi każdego dostępnego samochodu. Razem z Niallem naśmiewaliśmy się z Niego, ze jest wielkim znawcą.. Szkoda tylko, ze nic o nich nie wiedział. Gdy jeden z pracowników toru zapytał się czy chcemy się ścigać, wszyscy zgodnie pokiwaliśmy głową. Wsiedliśmy do samochodów i podjechaliśmy na start.

Lou: Jesteście gotowi na przegrana?- powiedział Louis przez otwartą szybę.

N: Pfff… chyba Ty Lou, ja mam zamiar wygrać wyścig!

Kika: Proponuje mały zakładzik!- uśmiechnęłam się.

Lou: Tak wysoko się cenisz, Karolina?!

Kika: Zdecydowanie!

N: Wygrany jest przez cały następny dzień obsługiwany przez resztę!- powiedział dumny z siebie.

KiL: Zgoda!- powiedzieliśmy zgodnie.

- No to co? Jesteście gotowi?- powiedziała blondynka, która pojawiła się na starcie. Przewróciłam oczami gdy zobaczyłam oślinionych chłopaków.

Kika: Faceci!

- 3…2…1! Start!

Ruszyliśmy. Louis wysunął się na prowadzenie, a ja z Niallem trzymaliśmy się równo zaraz za nim. Na jednym z zakrętów Louis wziął za duży łuk i wyprzedził Go Niall. Ja zrobiłam to na kolejnej prostej. Coraz bardziej oddalaliśmy się od Louisa. Gdy już wyszłam na prowadzenie w jednym z moich kół wyczułam obciążenie. Próbowałam zahamować, ale to nic nie dawało. Z wielkim piskiem i krzykiem uderzyłam w baner.. Samochód obrócił się o 180 stopni, a ja bałam się, ze zaraz zwymiotuje.

POV Niall

We wstecznym lusterku widziałem samochód Karoliny, który obracał się o 180 stopni, a potem uderzył w kolejny baner. Gwałtownie zahamowałem i wybiegłem z samochodu. Louis również się zatrzymał. Oboje biegliśmy do samochodu Karoliny. Samochód był doszczętnie skasowany. Louis szarpał się z drzwiami od kierowcy gdy ja wspiąłem się na dach i otworzyłem szyberdach. Karolina była cała i zdrowa, może troszkę podrapana. Pomogłem jej się wydostać z samochodu. Zeszła z dachu w tym samym momencie gdy nadjechał samochód obsługi toru. Dwóch mężczyzn wybiegło z auta.

- Nic Wam nie jest?- spojrzał na Karoline.

Ta tylko pokiwała głową.

- Zaraz ekipa odholuje samochody, a my zabieramy Was do lekarza.

Wsiedliśmy do samochodu ekipy i ruszyliśmy do budynku, w którym czekali nasi ochroniarze.

POV Karolina

Po wizycie u lekarza stwierdzono, ze poza zadrapaniami nic mi nie jest. Chłopacy mieli trochę niemrawe miny gdy wyszłam z gabinetu.

Lou: Karola, nic Ci nie jest?- zapytał zmartwiony Louis.

Kika: Nie! Miałam pasy i na szczęście nie jechałam szybko.

N: To był głupi pomysł.

Lou: Masz racje Ni, to był kolejny mój idiotyczny pomysł!- powiedział obwiniając się Lou.

Kika: Nie! Lou to był Nasz wspólny głupi pomysł.

N: Właśnie! Nie możesz brać tego wszystkiego na siebie, bo my również braliśmy w nim udział!

Lou: Nie jesteście na mnie źli?

N: Błagam Cię!

Kika: Aa i dla jasności! To ja wygrałam!- wytknęłam im język idąc w stronę ochroniarzy.

N: Nie ma mowy!

Lou: Ni?! Odpuść, niech jej będzie!

N: No dobra!

Kika: Ow yeah!- krzyknęłam będąc już przy samochodzie.

Wsiedliśmy do auta i ruszyliśmy w stronę hotelu.

Kika: Panowie?- przerwałam ciszę.

N: hmmm..- wydobył z siebie Niall.

Kika: Mam prośbę do wszystkich tu zgromadzonych.- spojrzałam na ochroniarzy.

O: Jeśli chcesz zapytać czy coś widzieliśmy- powiedział jeden.

O: Ja nic nie widziałem!- odparł drugi.

Kika: Świetnie! Do Was też się to tyczy.- spojrzałam na Horana i Tommo.

Lou: Nie ma sprawy!

Resztę drogi spędziliśmy rozmawiając o koncertach, których nie możemy się doczekać. Louis uwielbia grać w UK, a Niall w Irlandii. Jeśli chodzi o mój typ to… brak! Każdy koncert jest moim pierwszym i niech tak zostanie. Do hotelu dotarliśmy ok 23. Pożegnaliśmy się w lobby i każdy udał się do swojego pokoju.

Lokalizacja: 14 luty 2015, hotel Melbourne, Australia.

14 luty godzina 9:30. Dzień jak co dzień dla zwykłego nieśmiertelnika pozbawionego jakichkolwiek uczuć. No oczywiście oprócz tych pochłoniętych bezgraniczną miłością, a uwierzcie mi że są tacy. Większość z chłopaków chcą spędzić ten dzień ze swoimi drugimi połówkami. Niektóre nawet tu przyleciały, aby tylko spędzić z nimi czas. Sophia Smith dziewczyna Liama jest z Nami od początku trasy, ale szczerze nie miałam okazji z nią porozmawiać. Wprawdzie kręci się obok chłopaków, ale nasze drogi się mijają i nie myślcie, ze za nią nie przepadam. Nie znam jej i nie chce jej oceniać. Przebrałam się i stwierdziłam, ze poszukam Lou, stylistkę chłopaków. Mam pomysł na siebie, a wiem, ze ona pomoże mi ukazać odpowiedni rezultat. Zbiegłam do recepcji z zapytaniem, w którym pokoju się zatrzymała gdy na swojej drodze spotkałam blondynkę o niebieskich oczach.

- Kika?- zapytała.

Kika: Tak? My się znamy?

- Lottie Tomlinson, siostra Louisa i asystentka Lou.

Kika: Stylistki 1D?

L: Dokładnie.- uśmiechnęła się.

Kika: Właśnie jej szukam.- odparłam.

L: Pojechała gdzieś z Harrym, Tomem i Lux. Pomóc Ci w czymś?

Kika: W sumie to… No dobra jesteś dobra w farbowaniu włosów?

L: Ehmm.. raczej tak.

Kika: To idziemy!- złapałam ją za rękę i szłam w stronę pokoju, w którym chłopacy mówili, ze Lou trzyma wszystkie kosmetyki.

L: Zamknięte! Klucze ma tylko Lou.- powiedziała gdy staliśmy pod drzwiami.

Kika: No i? To nie problem.- wyjęłam z moich włosów wsuwkę i od kluczyłam za jej pomocą drzwi.

L: To chyba nie legalne?

Kika: Nie legalne byłoby wtedy gdybyśmy obie nie pracowali dla One Direction, a zresztą Ty jesteś siostrą jednego z nich.

L: W sumie racja.

Kika: Nie peniaj, młoda.- uśmiechnęłam się do niej siadając przed lustrem.

Lottie podeszła do mnie, a ja w skrócie opowiedziałam jej co chce, aby mi zrobiła. Dziewczyna bez problemu zabrała się za pracę.

L: Niall miał rację.- wypaliła w jednym momencie blondynka.

K: Niall? Nie rozumiem.

L: O Jezu! Wygadałam się! Zabije mnie!

K: Nie zabije, tylko powiedz o co chodzi?

L: No dobra. Powiedział, że jesteś szalona.

K: Szalona? Niekoniecznie.

L: Nie?! Jesteś pewna? No dobra to niby jaka jesteś.

K: Normlana. Tylko wszyscy strasznie spinamy się, aby być jacyś. Codziennie rysujemy siebie, dolepiamy do siebie klejem kolejne kartki, zdjęcia, wrysowujemy się w ramki, aby poczuć że jesteśmy czymś więcej niż imieniem i nazwiskiem.

L: Miał rację!- uśmiechnęła się ponownie.

K: Niech Wam będzie.. Nie interesuje mnie to co ludzie o mnie mówią.

L: Jesteś smutna?- zapytała.

- przepraszam, nie powinnam o to pytać.- szybko się poprawiła.

K: Przestań! Nie ma za co przepraszać. Ludzie często mówią gorsze rzeczy.

L: Jakie?

K: Zimna suka. Kurewsko lodowata, pusta w środku, ostra kiedy się połamie. Jest chujowo. Ale stabilnie. Mój smutek zabija mnie powoli. Wszyscy pytają mnie dlaczego jestem smutna. Odpowiedź jest prosta. Nie mam z kim być szczęśliwa. Może do czasu? Nie wiem.

L: Też tak mam.- odpowiedziała smutno.

K: Co też tak masz?- byłam zdziwiona.

L: Nie mam z kim być szczęśliwa.- z jej policzków pociekła pojedyncza łza. Cos się we mnie złamało, gwałtownie wstałam z fotela. Podeszłam do dziewczyny i posadziłam ja na fotelu, który przed chwilą to ja zajmowałam, a sama usiadłam przed nią na stoliku.

K: Mów!- nakazałam.

L: Miałaś już w życiu taki moment, w którym sama nie wiedziałeś co czujesz?

K: Chodzi Ci o moment kiedy gubiłaś się we własnych myślach?

L: Gdy kogoś Ci brakowało, ale wszystkich od siebie odrzucałeś?

K: Uuu.. niespełniona miłość?

L: Czasami mam wrażenie, ze to ja jestem ta właśnie kurwa najgorsza na całym świecie!

K: Ej, ej! Bez przekleństw, proszę! Za młoda jesteś! Ile Ty w ogóle masz lat?

L: 16

K: I już masz złamane serce?

L: To bardziej niespełniona miłość…

K: Oj młoda! Skąd to wiesz?

L: Tak czuje..

K: Nie rozmawiałaś z Nim, a już Go oceniasz? Boże, dziewczyno! Ty jesteś Tomlinson, najbardziej pojebany człowiek na ziemi! Baw się, a nie przeżywaj rozterki swego, krótkiego życia!

L: Wiem, ale mam doła!

K: Dlaczego?

L: 14 luty! Mówi Ci to cos?

K: Taaa, walentynki!- uśmiechnęłam się ironicznie.

L: Jak mam dowiedzieć się czy coś czuje do mnie?- zapytała.

K: Gdy wiesz, jakie czyta książki, jakie ma autorytety, za co najbardziej podziwia rodziców, jak spędza wolny czas, jakiej muzyki słucha, jakie wiersze zna na pamięć, co Go oburza, a co Go wzrusza lub jakie ma marzenia to dobrze wiesz co czuje do Ciebie. Proste? Proste.

L: Niby tak, ale..- nie dokończyła.

K: Nie ma ale!

L: Powinnam do niego zadzwonić?- kolejne trudne pytanie.

K: Moja mama zawsze mi mówiła: Niczego nigdy nie ułatwiaj chłopakowi. Jeśli Cię kocha, to Cię znajdzie, choćbyś nie wiem, gdzie była zdobędzie Cię nawet spod ziemi, gdy Go będziesz olewać zrobi wszystko, abyś wymieniła z Nim chociaż kilka słów. A jak będziesz mu pomagać, to choćbyś podała się na srebrnej tacy nic z tego nie będzie.

L: Czyli nie dzwonić?

K: Nie wiem, pytasz o to nieodpowiednią osobę.

L: Niby dlaczego?

K: Moje życie prywatne to pasmo nieszczęść.

L: Dlaczego?- Boże! Ona jest gorsza od brata. Musi wiedzieć wszystko.

K: Wiele razy w życiu mówiłam, ze to wszystko jest bez sensu, żeby skończyć jak najszybciej, a najlepiej już na wejściu.

L: Przecież do najprzyjemniejszych momentów w życiu należą te, kiedy nie możesz przestać uśmiechać się po spotkaniu lub rozmowie.

K: Gorzej jak takich nie masz!

L: Każde spotkanie, każda miłość ma wzloty i upadki, przynajmniej tak mówi Louis.

K: Niektóre związki powinnaś zakończyć szybciej niż się tak naprawdę zaczęły.

L: Jeżeli chcesz mi powiedzieć, ze ludzie zrobią wszystko by Cię zniszczyć to jesteś w błędzie.

K: O nie! Oni mówią jacy ważni jesteśmy, potem sprawiają, ze zostajemy sami. Wbijają nóż w plecy, a potem patrzą jak znikamy we własnych ranach. Śmieją się z Nas.

L: Chcesz powiedzieć, ze nienawidzisz ludzi?- zdziwiła się.

K: Niektórzy ludzie to ścierwo sprawiające, ze nie chce się już żyć.

L: Boże! Dziewczyno! Co Ty mówisz?

K: Jesteś jeszcze młoda i niedoświadczona.

L: Tu nie chodzi o doświadczenie i młodość. Wiesz co sądzę? Ktoś Cię kiedyś mocno skrzywdził i zranił, a teraz zamiast wybaczyć i iść dalej, rozdrapujesz rany, które już dawno się zagoiły. Powinnaś się w końcu zatrzymać i zacząć normalnie żyć.

K: Nie mogę się zatrzymać, Lottie.

L: Dlaczego?

K: Bo dogonią mnie wspomnienia.

L: Błagam Cię! Jak chcesz znaleźć miłość, skoro ciągle od niej uciekasz!

K: Nie szukam jej!

L: Nie ma człowieka, który nie szuka miłości. Wszyscy jej potrzebujemy.

K: Lottie, Ty masz 16 lat!

L: Przestań chrzanic o wieku. Siadaj na tyłek i daj mi w końcu dokończyć te włosy.- wstała ze swojego miejsca.

Nastała cisza, a ja widziałam, ze młoda Tomlinson troszkę się wkurzyła.

K: Nie gniewaj się na mnie, już taka jestem.- uśmiechnęłam się.

L: Powiem Ci jedno. Masz wielki talent. Talent aktorski. Nikt w ekipie nie potrafi grać tak jak Ty, czy Ty myślisz, ze ukrycie bólu, przez który płaczesz po nocach jest łatwe? To jest zajebiście trudne i wymaga naprawdę dobrej gry aktorskiej. Gdy Cię spotkałam pierwszy raz nigdy bym nie pomyślała jak wygląda Twoje życie naprawdę.

K: A jak myślisz, ze wygląda.

L: Fakt, jesteś zbuntowana, kłócisz się ze swoim managerem, ale wydajesz się osobom, która ma wszystko pod kontrolą. A tu proszę, takie rozczarowanie.

Nasze pogaduchy przerwała Lou.

L: Ooo dziewczyny! Co wy tu robicie?

K: Poprosiłam Lottie, żeby pofarbowała mi końcówki włosów, bo nie mogłam Ciebie znaleźć.

L: Przepraszam! Gdybym wiedziała, ze będziesz mnie szukać nie wychodziłabym z chłopakami.

K: Przestań! Nie ma problemu, przynajmniej miałam okazję poznać młodą Tommo.

Z dziewczynami, a bardziej Lottie spędziłam resztę przedpołudnia. Po obiedzie udałam się wraz z chłopakami jednym samochodem na stadion. Wszyscy byli bardzo podekscytowani! Zastanawiało mnie tylko czy koncertem, który damy wieczorem czy walentynkami. 


-----------------------------------------------
Tak jak obiecaliśmy rozdział pojawił się w terminie! :)
Często zauważamy nowe wejscia na bloga, ale żaden z Was nie chce zostawić po sobie żadnego, chociaż minimalnego znaku odwiedzenia.
Bardzo prosimy Was chociaż o krótki komentarz pod każdym przeczytanym rozdziałem.
Jutro chcemy usiąść i popracować nad zakładką bohaterowie. Na pewno pojawi się twarz Rona, o którym będzie coraz więcej w każdym rozdziale.