ROZDZIAŁ 9: Jutro pierwsza strona ksiażki, która liczy 365 stron. Zapełnij ją dobrze!

Lokalizacja: 01- 07 grudzień 2015 roku, LA, USA.

Lokalizacja: 01 grudzień 2015, LA, USA, KISS FM Jingle Ball – Dallas

Od wczoraj Niall był jakiś dziwny, szybko się denerwował i nie chciał o niczym rozmawiać. Wszystko zmieniło się gdy na horyzoncie pojawiła się Selena Gomez. Mój Ni zaraz odżył, zaczął rozmawiać, śmiać się i wygłupiać. Przyglądałam się temu z boku nie reagując. Przecież Niall mnie kocha i zapewne ma słabszy dzień. Po koncercie na Kiss FM Jingle Ball udaliśmy się na after party.

Kika: Coś Ci jest?- zapytałam Nialla.

N: Nie, no co Ty. Poczekaj pójdę do Seleny na chwile. Zaraz wrócę.- odszedł jak gdyby nikt zostawiając mnie samą.

Do hotelu wróciłam sama, może dlatego, ze nie mogłam nigdzie Go znaleźć, a Louis nie był pewny czy Horan już wyszedł. To było dość dziwne.

Lokalizacja: 02 grudzień 2015, LA, USA, Triple Ho Show - San Jose.

Paul w końcu załatwił Nam jakąś pracę. Nie musimy wiecznie chodzić za One Direction i tylko uśmiechać i cieszyć się, ze jesteśmy ich suportem. Nie mam nic przeciwko, ale nie chce wiecznie patrzeć jak stoimy w miejscu. Zamknęłam się wiec w swoim pokoju gdy Niall wraz z całym zespołem pojechali do Triple Ho Show. Włączyłam telewizor i postanowiłam napisać jakąś piosenkę.

https://www.youtube.com/watch?v=x3zDZt24rjo

Kika: Z Tobą mogłabym na koniec świata

pojechać nikt by nas nie znalazł.

Po cichu tak.

W głębi serca tak o tym marzę ,gdy widzę spadające gwiazdy.

Lecz ty nie jesteś obok

tak bardzo mocno za Tobą tęsknię. Tak tęsknię za Tobą.

Nie omijaj mnie! Zabija mnie samotność.

Cisza krzyczy tak głośno.

Ja pragnę, tak pragnę cię mocno.

Heeej..

Pełni nadziei miłość

rozkwita wewnątrz nas.

Na dłoni serce daje ci proszę obiecaj mi,że mnie nie zranisz znajdziesz bezpieczne miejsce nam gdzie nikt więcej nigdy nie będzie dzielił nas.

Dzielił nas X3

Niespodziewanie skutecznie zbudziłeś ze snu me serce

jesteś obiektem mych westchnień.

Nie oddalaj się! Pokonaj z mną samotność oczy od smutku wciąż mokną.

Pokaż jak pragniesz mnie mocno!

Heeej..

Pełni nadziei miłość

rozkwita wewnątrz nas

na dłoni serce daje ci proszę obiecaj mi ,że mnie nie zranisz znajdziesz bezpieczne miejsce nam gdzie nikt więcej nigdy nie będzie dzielił nas.

Poczuj jak ziemia drży.

Miłość woła głośno nas.

Chce połączyć nasze sny.

Ja i ty

wspólny świat czy będziemy tworzyć go?

chyba los odpowiedź zna.

chyba los.

chyba los.

odpowiedź zna.

Heeej..

Pełni nadziei miłość

rozkwita wewnątrz nas.

Na dłoni serce daje ci proszę obiecaj mi,że mnie nie zranisz znajdziesz bezpieczne miejsce nam gdzie nikt więcej nigdy nie będzie dzielił nas.

Kątem oka oglądałam program w którym 1D na scenie. Czwórka chłopaków bawiła się jak zawsze doskonale, a fani… Jak zawsze przekazywali im mnóstwo pozytywnych emocji. Momentalnie wkradł mi się uśmiech na twarz.

***

Niall wrócił do hotelu nad ranem, chyba nie chciał mnie obudzić, bo położył się w salonie. Mam nadzieje, że nie był zmęczony.

Lokalizacja: 03 grudzień 2015, LA, USA, The Late Late Show with James Corden

- Jak wam się układa?- zapytał dziennikarz podczas gdy odprowadzałam Nialla na nagrywanie programu Jamesa Cordena.

Kika: Trochę pod górę, ale to właściwa góra.- lekko się uśmiechnęłam idąc dalej trzymając blondyna za rękę. Niall był dziś bardzo opiekuńczy, mówił ze zabrałby mnie ze sobą, ale nie może. Był inny niż dwa dni temu. Ale to może ze zmęczenia unikał mnie i rozmów ze mną.

***

Gdy Ni wrócił z nagrywania zabrał mnie do restauracji. Cały czas opowiadał jak dobrze się bawił nagrywając program.

N: Trochę spanikowałem gdy okazało się, ze będę musiał zrobić tatuaż.- powiedział gdy jedliśmy deser.

Kika: Jak to?- zapytałam.

N: James wymyślił, ze kto z nas wylosuje tatuaż będzie musiał Go zrobić. Gdy Liam, Lou i James odkryli swoje tabliczki byłem pewny że będę to ja. Ciśnienie ze mnie spadło gdy okazało się, ze jednak mam dużo szczęścia.- lekko się uśmiechnęłam. Był dość uroczy.

Kika: Co robimy po powrocie do hotelu?- zapytałam jak wyszliśmy z restauracji.

N: A na co masz ochotę?- zapytał.

Kika: Na gorącą kąpiel i lampkę wina.

N: Jestem za.- ucałował mój policzek.

Jak Niall mi obiecał tak zrobił, po wspólnej kąpieli spędziliśmy wieczór w łóżku oglądając mecz piłki nożnej.

Lokalizacja: 04 grudzień 2015, LA, USA, LA's Jingle Ball - Los Angeles, Staples Center.

Paul w końcu wysłuchał moich próśb i ściągnął do LA, Fede.

F: Moja mała.- powiedział przytulając mnie do siebie.

Kika: Jaka mała.- szturchnęłam Go.

F: Jak Ci się układa z Niallem, a może masz już kogoś innego na oku.- poruszył śmiesznie brwiami.

Kika: Mam gdzieś facetów, inni mężczyźni zupełnie mnie nie obchodzą, nawet gdyby stanął przede mną książę na białym koniu, pewnie bym nie zauważyła. Liczy się Niall i tylko on. I to jest najważniejsze: być z kimś i nie szukać wrażeń na boku. Być z kimś tak na sto procent, całym sobą.

F: Ty naprawdę jesteś zakochana.- uśmiechnął się.

Kika: A co? Myślałeś że na niby.- wytknęłam mu język.

Dziś nie musiałam sama chodzić za One Direction. Dziś towarzyszył mi Fede. A po nagrywaniu koncertu mielismy w trojkę wygrać się na jakiś obiad.

N: Przepraszam, nie dam rady.- zakomunikował mi Niall gdy zszedł ze sceny.

Kika: Dlaczego? Coś się stało?- zapytałam.

N: Selena ma problem, potrzebuje pomocy.- odpowiedział szybko się przebierając.

Kika: Pomocy? Jakiej pomocy.- zapytałam.

N: Zepsuł się jej ekspres do kawy i poprosiła o pomoc.

Kika: Ekspres? Oszalałeś! Nie ma kogoś innego kto mógłby to zrobić?!- podniosłam głos.

N: Przesadzasz i nie krzycz.- upomniał mnie.

Kika: Przecież się na tym nie znasz.- mruknęłam.

N: A skąd Ty to możesz wiedzieć.- również mruknął.

- Wszystko wiesz lepiej ode mnie.- powiedział.

- Zawsze wiesz lepiej. Mam dość! Będę później.- próbował mnie pocałować ale się odsunęłam. Machnął ręką i powiedział:

- Jak chcesz.- wyszedł zostawiając mnie w swojej garderobie samą. Po chwili wszedł Liam.

Li: Ej, mała! Co jest?- podniósł mnie z ziemi.

- Wszyscy Cie szukają, gdzie Niall?- zapytał.

Kika: Jeśli to jest miłość, to ja jej nie chcę. Odbierz mi ją proszę! Dlaczego boli tak bardzo…- spojrzałam na Niego z zapłakanymi oczami.

Li: Ponieważ jest prawdziwa, mała.- przytulił mnie do siebie.

Gdzie był i co robił Niall gdy jego przyjaciele mnie pocieszali??? Tego nikt nie wie…. L

Lokalizacja: 05-08 grudzień 2015, LA, USA (czas wolny)

Niall nie przyszedł do mnie na drugi dzień, nie pojawił się. Nie napisał, nie zadzwonił, nie zapytał jak się czuje. Cały dzień spędziłam w ciemnym pokoju, z zasłoniętymi żaluzjami zastanawiając się co zrobiłam nie tak. Około południa przyszedł do mnie Harry, chciał wyciągnąć mnie na spacer, podziękowałam za zaproszenie, ale nie byłam w stanie skorzystać. Posiedział ze mną chwilę, ale widział chyba ze nie mam ochoty spędzać z Nim czasu.

H: Spróbuj wylać złość na Nialla przez papier. On zrozumie, ze zrobił źle, zobaczysz przyjdzie dziś przeprosić.- mówił.

Zrobiłam tak jak zaproponował Hazz, przez resztę dnia męczyłam się, aby napisać to co leży mi na sercu.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=207&v=806GNGGw_Qs

Kika: . Zamknięta w swym pokoju tęsknota w sercu gra i nawet cisza nie może spać jak ja. Bezlitosna przyszła noc a Ty coraz dalej stąd miłość kruszy się jak szkło brak bliskości niszczy ją

Tak wiele pytań w mym sercu do ciebie mam, co stało się z

Nami? Gdzie zniknął tamten blask? Gdzie wiara w nas?

Gdzie wiara w nas? W to że uda się nam.. Uda się nam

Codzienne wątpliwości problemy niszczą nas tracimy

Siebie każdego dnia znowu nie dzwonisz i nie wiem co

Myśleć mam masz tajemnice przede mną? Czy kogoś

Masz? Czuję niepokój strach bo na krawędzi stoją

Ty i ja.

Tak wiele pytań w mym sercu do ciebie mam co stało

Się z nami? Gdzie zniknął tamten czas? Gdzie wiara

W nas? Gdzie wiara w nas? Co w takiej ciszy zbudować

Uda się nam tak trudno kochać lecz trudniej zapomnieć

Nas uratuj nas uratuj nas. 2x- z każdym wersem, z każdą linijką moje oczy coraz bardziej zamazywały się przez łzy w Nich. Tak bardzo chciałam, aby przyszedł. Przyszedł do mnie, przeprosił, powiedział mi, kurwa, no powiedział jak mu przykro, że chce żeby miedzy Nami było jak dawniej. Niech mnie przytuli. Pozwoli mi się w Niego wtulić tak jak kiedyś. Wypłacze cały swój ból, całą tęsknotę w jego ramie. Powiem mu jak bardzo bolały mnie jego słowa i nieobecność.

***

Niall nie pojawił się wczoraj, nie pojawił się też dziś. Miałam dość, bo okazało się, że zamiast spedzic czas ze mną udał się z Seleną i przyjaciółmi wczoraj na kolację. Harry mówi, ze nie warto płakać, że mam z Nim porozmawiać i wytłumaczyć sobie wszystko. Tylko czy jest jeszcze sens?  Zabrałam ze sobą dziś swój zeszyt, ubrałam w dres i poszłam w poszukiwaniu pianina. Znalazłam Go w jednej z restauracji, stał w koncie. Usiadłam przy Nim i zaczęłam grać, słowa same wydobywały się z moich ust

https://www.youtube.com/watch?v=d_OQFnki3-A

Kika: Ubierasz mnie codziennie w nie,

Ja gubię się w nich jak we mgle,

Chyba w nich mnie lubisz bardziej,

Dobierasz je sumiennie tak,

Inny kształt i inny smak,

Już nie poznaje ciebie, siebie,

Gubimy się

Trać mnie, rań mnie,

Jak chcesz

I więcej nie pytaj się,

Czy już nie kocham cię,

Poukładać to chcesz,

Tak jak znieść jest mi lżej

I więcej nie pytaj się,

Czy już nie kocham cię,

Poukładać to chcesz,

Tak jak znieść jest mi lżej

Nie, już nie kocham cię

Nie umiem w te karty grać,

bo wole iść niż w miejscu stać,

Tracimy to teraz i tu,

Już topie się w morzu twych słów

Trać mnie, rań mnie,

Jak chcesz

I więcej nie pytaj się,

Czy już nie kocham cię,

Poukładać to chcesz,

Tak jak znieść jest mi lżej

I więcej nie pytaj się,

Czy już nie kocham cię,

Poukładać to chcesz,

Tak jak znieść jest mi lżej

Nie, już nie kocham cię

Nie, już nie kocham cię

I więcej nie pytaj się,

Czy już nie kocham cię,

Poukładać to chcesz,

Tak jak znieść jest mi lżej

I więcej nie pytaj się (więcej nie),

Czy już nie kocham cię (więcej nie),

( Nie mów że) Poukładać to chcesz (więcej nie),

Tak jak znieść jest mi lżej (więcej nie)

Nie już nie kocham cię,

Nie już nie kocham cię,

Nie już nie kocham cię- gdy chciałam wstać i wyjść zauważyłam w drzwiach blond czuprynę, nasz wzrok spotkał się, po czym wyszedł. Dopiero teraz zrozumiałam, ze słyszał to co śpiewałam.

***

Dziś nagrywaliśmy kolejną piosenkę, miała być naszym nowym dziełem, miała promować nasz kolejny album. Byłam w studiu nagrań dopracowywaliśmy do końca piosenkę gdy za szybą zobaczyłam Nialla i Louisa. W moim gardle wydobyła się jedna wielka klucha, ale tak bardzo chciałam aby blondyn usłyszał tą piosenkę.

https://www.youtube.com/watch?v=1u9N-QV8EYA

Kika: Rozwiedliśmy nasze mierzenia w ten kwietniowy deszcz

Ty nie miałeś nic do stracenia, wiec oszukiwałeś mnie

W satynowej pościeli zostawiałam wszystko swoje łzy

Ty mówiłeś: Kochanie proszę, jeszcze raz zaufaj mi

Nie płacze już

I nie wylewam łez

Kocham cię dalej

Wiesz, czasem ciężko jest być znowu samej

Samej budzić się

Wiosenny deszcz Widział wszytko

O co kłóciliśmy się

Czy to prawda że byłeś z nią tamtej nocy

W tym hotelowym śnie?

Wróciłeś nad ranem

Ja szukałam ciebie gdzieś

Tyle w nas przykrości, tyle ran

Tak dobrze o tym wiesz

Nie płacze już

I nie wylewam łez

Kocham cię dalej

Wiesz, czasem ciężko jest być znowu samej

Samej budzić się

Jeszcze raz usłyszeć chce

Jak wymawiasz imię me

/3x

Jeszcze raz usłyszeć chce

Jak wymawiasz kocham cię!

Nie płacze już

I nie wylewam łez

Kocham cię dalej

Wiesz, czasem ciężko jest być znowu samej

Samej budzić się- stał jak słup soli, wpatrywał się we mnie. Czułam jak jego wzrok wypala mnie od środku.

Po nagrywaniu Nialla już nie było, w studiu został tylko Lou i Julian.

Kika: Co tu robisz kudłaty?- próbowałam funkcjonować normalnie.

Lou: Hue hue, bardzo śmieszne. Rozmawialiśmy na temat mojej w sensie Twojej i Nialla piosenki.

J: Tak, możecie wejść do studia już jutro.- zakomunikował producent.

Kika: Tylko nie wiem czy to dalej aktualne.- odpowiedziałam.

Lou: Dlaczego?- Tommo był zdziwiony.

Kika: Nie wiem czy N będzie jeszcze chciał.- spuściłam wzrok.

Louis trochę posmutniał.

Kika: Ale ja nadal chce to zrobić.- było mi żal Lulusia.

***

One Direction i Dream są w drodze do Londynu, a ja kwitnę w studiu nagraniowym czekając na spóźniającego się Horana. Po dwudziestu minutach spóźnienia wtargnął uśmiechnięty, gdy nasz wzrok się spotkał spuścił głowę. Po jego spojrzeniu zrozumiałam, ze przegrałam z samą sobą. Mnie i Nialla już nie ma. To już się zdarzyło, niczego nie cofniemy. Dopiero na samym końcu zauważyłam, ze zaraz za Nim idzie brunetka, która zabrała mi wszystko co kocham.

Kika: Dawaj, ale nie pozwól by Cię wykorzystywano. Kochaj, ale nie dopuść, by ktoś bawił się Twoimi uczuciami. Ufaj, ale nie bądź naiwny. Słuchaj innych, ale nie zapominaj, że masz własne zdanie.- wyszeptałam sama do siebie.

J: Karolina, Karolina, możemy!- usłyszałam głos Juliana.

Pokiwałam tylko delikatnie głową na znak, ze jestem gotowa. Nie wiedziałam gdzie mam patrzeć, żeby nie patrzeć na Nialla i Sel.

https://www.youtube.com/watch?v=107C8PMY8cM

Kika: Looking from a window above

It's like a story of love

Can you hear me?- miałam gule w gardle, słowa mało co przechodziły mi przez gardło.

N: Came back only yesterday

I'm moving farther away

Want you near me- usłyszałam Nialla.

K&N:All I needed was the love you gave

All I needed for another day

And all I ever knew

Only you- zaśpiewaliśmy razem, a ja przymknęłam oczy, żeby moje łzy nie wypłynęły.

N: Sometimes when I think of your name

When it's only a game

And I need you- z jego ust leciały słowa, które były tak sprzeczne.

Kika: Listen to the words that you say

It’s getting harder to stay

When I see you- mój głos się łamał, ale nie dawałam tego poznać po sobie.

K&N: All I needed was the love you gave

All I needed for another day

And all I ever knew

Only you

Ba da, ba da

Ba da da da

Ba da da da, ba da da da

Da da da da

Ba da (ba da)

Ba da (ba da)

Ba da da da da da da

Da da da da, ba da da

Da da da da

All I needed was the love you gave

All I needed for another day

And all I ever knew

Only you -– to wszystko wychodziło tak łatwo z naszych ust.

Kika: This is going to take a long time

And I wonder what's mine

Can't take no more- walka sama z sobą coraz bardziej mnie przerastała.

N:Wonder if you'll understand

It's just the touch of your hand

Behind a closed door- słowa które śpiewał Niall nic dla niego nie znaczyły.

Kika: All I needed was the love you gave- wdech i wydech

N: All I needed for another day- nie mogłam już tego słuchać.

K&N: And all I ever knew

Only you- popłakałam się jak male dziecko i wybiegłam.

POV Niall

N: Zaczekaj!- wybiegłem za Kiką, złapałem ją za dłoń i zapytałem.

- Co jest, mała?- chciałam brzemieć spokojnie, ale nie wychodziło mi.

Kika: Daj mi spokój, daj mi żyć!- krzyknęła.

- Co ja Ci takiego zrobiłam!- rozpłakała się.

N: oboje wiemy, ze to się nie uda. To…- załamał mi się głos.

- Nie ma sensu.- wyszeptałem, gdy to usłyszała odwróciła się i tyle ją widziałem.

Lokalizacja: 09- 31 grudzień 2015, Londyn, UK.

Lokalizacja: 09 grudzień 2015, Londyn, UK, Alan Carr Chatty Man

Kika: Poszłam tam tylko po to aby poczuć jego obecność, ze jest tylko dla mnie bardzo Go kocham lecz kiedy mieliśmy wrócić do hotelu, a potem do Londynu już wiedziałam co będzie. Tak stało się powiedział, że to nie ma sensu.- powiedziałam w rozmowie telefonicznej z Perrie na lotnisku po przylocie do UK..

P: I co teraz?- usłyszałam w słuchawce.

Kika: Nie wiem. Wtedy ucichła muzyka w moim sercu, stanęło serce.

P: Gdzie teraz jesteś? Co robisz? Może się spotkamy?- pytała.

Kika: Wróciłam do domu,  otworzyłam wódkę, paczkę papierosów, przeprosiłam fanów za moje zachowanie. Chyba zacznę powoli łykać tabletki jedną po drugiej. Jeżeli nie odezwę się to zegnaj Pezz. Rada dla tych wszystkich, którzy się nigdy nie zakochali. Nie zakochuj się Pezz!

P: Ogarnij! Już jadę! Słyszysz!- krzyczała do słuchawki.

***

Włączyłam telewizor trafiając na program Alan Car i wywiad z One Direction. Nalałam dwie lampki wina. Jedna lampka czekała na Niego, chociaż od tygodnia śpię sama.

Około 22 w moim domu panował chaos, Perrie ściągnęła do mnie Eleanor i Sophie.

Kika: Myślałam, ze za sobą nie przepadacie.- wskazałam na dziewczyny.

P: Każda dziewczyna, nawet ta która za sobą nie przeprada jeśli ma wspólnego wroga jednoczy się.- uśmiechnęła się blondynka.

S: Niall zachował się jak szczeniak, powinien dostać nauczkę.- skomentowała Sophia.

E: Co jak co, ale One Direction zadarło nie z tymi dziewczynami co powinni.- Elka podniosła kieliszek w górę.

- Zemścimy się!- cwaniacko się uśmiechnęła.

Kika: O czym Ty mówisz?- nie poznawałam jej.

S: El ma rację. Każda z Nas zamiast pokazać chłopakom co stracili ubolewała i wypłakiwała się w poduszkę. Żadna z Nas nie miała odwagi stawić im czoła i pokazać tak naprawdę co stracili. Nie zmieniła ich życia w piekło. Ty masz szanse odegrać się za Nas wszystkie na Nich.- Soph bredziła.

Kika: Jesteście chore?- spojrzałam na nie.

P: Mam pomysł.- odezwała się milcząca blondynka.

EiS: Jaki?- krzyknęły wspólnie.

P: Zniszczmy Nialla jego własną bronią. Znam kogoś kto z miłą chęcią pokaże Selenie gdzie jej miejsce.- cwaniacko się uśmiechnęła.

Kika: Dalej Was nie rozumiem.- mówiłam.

EiS: Justin Bieber.- powiedziały w tym samym czasie co ja.

Kika: Nie ma mowy!- od razu krzyknęłam gdy Perrie dzwoniła już do kogoś.

Kika: Perrie odłóż telefon!- wrzasnęłam.

P: Hallo, Justin tu Perrie Edwards z Little mix.- zaczęła mówić do słuchawki.

- Mam dla Ciebie propozycje nie do odrzucenia.- powiedziała uciekając do łazienki i zamykając się w niej.

Wyszła jakieś dwadzieścia minut później zadowolona z siebie.

P: Załatwione.- przybiła piątkę z Sophiąi Eleanor.

Kika: Mam przechlapane.- usiadłam na schodach.

E: Ty nie, Niall tak.- usłyszałam ich dość przerażający śmiech.

Boję się jak diabli!

Lokalizacja: 10 grudzień 2015, Londyn, UK, BBC Music Awards - Birmingham

Nie wiem czy pomysł Perrie i reszty dziewczyn, które Go poparły to coś co chce zrobić. Czy zabranie ze sobą Justina na gale BBC to dobry pomysł. Rozmawiałam z Nim może raz i Niall dobrze będzie wiedział, ze robię to tylko po to, aby Go wkurzyć. Tak naprawdę nie poszłabym na tą gale, ale jesteśmy nominowani i śpiewamy piosenkę.

E: Trzeba wybrać Ci taką kreacje, ze ludzie nie będą mogli oka od Ciebie odwrócić.- powiedziała El przy śniadaniu.

S: Ona musi być po prostu seksowna i pociągająca.- dokończyła Soph.

P: Nie!- powiedziała Perrie schodząca z piętra do jadalni.

- Przede wszystkim musi pokazać Niallowi co stracił, musi wbić Go w ziemię.

Kika: Za co Wy ich tak nienawidzicie?- nie poznawałam dziewczyn. Były przepełnione nienawiścią co do chłopców, których traktowałam jak braci.

P: Za co? Ty pytasz za co?- oburzyła się blondynka.

S: Za to ze każdego dnia dajesz z siebie maksimum nie jakieś pieprzone 100%, a i tak wszystko idzie na marne. Nigdy nie masz pewności, ze będzie dobrze. Ciągły niepokój o to co robi, czy czuje to samo co Ty rozwala Cię. I to, ze nie możesz być tak zwyczajnie zazdrosna i nie możesz przywalić lasce która do Niego podbija. To chory związek, każde nasze spotkanie było podporządkowane jego sławie i uwierz mi nie idzie do tego się przyzwyczaić. Po prostu nie idzie.- mówiła smutna, wyczułam, ze ma żal do Liama.

E: Dlatego, ze będąc z kimś cztery lata tak naprawdę nie masz pojęcia jakim jest człowiekiem. To nie chodzi o to, ze mógł się zmienić, po prostu od zawsze taki był tylko Ty nie miałaś tak naprawdę czasu na to aby Go poznać. Ciągłe przytyczki, ze jesteś za gruba, za chuda, za brzydka, za ładna to nie pomaga. Chciałam mieć kogoś kto pokocha mnie taką jaka jestem, taką w której nie będzie chciał nic zmienić, a wyszło na to, ze żyłam pod ciągłą presją. Wszyscy myślą było pięknie, kolorowo, żyła w bajce. To nie prawda, Louis nie jest idealny i bez skazy. Wystarczy spojrzeć jak się zmienił. Sława Go nie zmieniła, zmieniły Go pieniądze które ma. I jego zapewnienia, że żałuje tego co zrobił, będzie miał mnie już zawsze w sercu bo tyle razem przeszliśmy to kłamstwa gdy po niecałych dwóch miesiącach dowiadujesz się, ze zostanie tatą. Nie mam pewności czy nie robił tego gdy byliśmy razem. Nie mam pewności czy mnie nie zdradzał.- Eleanor mówiła z taką złością, ale nie na Louisa tylko na siebie. Za to, ze pozwoliła mu doprowadzić się do takiego stanu. Spojrzałam na Perrie, dalej stała na schodach słuchając dziewczyny, jej niebieskie oczy teraz tak naprawdę błyszczały.

Kika: Perrie?- zapytałam.

P: Zayn był inny. Był moim prawdziwym przyjacielem, pierwszym chłopakiem. Zakochałam się, zadurzyłam jak głupia. Widziałam tylko jego, miałam klapki na oczach. Żyłam jak w bajce, byłam jego myszka Miki. Gdy Go zobaczyłam i z Nim porozmawiałam od razu wiedziałam, ze to mój książę na białym koniu. Najpiękniejszym dniem był dzień kiedy mi się oświadczył. Myślicie, ze byłam ślepa. Niee, dobrze wiedziałam, ze niektórzy mówią, ze chce dzięki Niemu zdobyć sławę, promować zespół. To nie prawda, chociaż te słowa bolały. Potrafiłam walczyć i nie przejmować się dla Niego. Gdy odszedł z zespołu, wspierałam, pocieszałam robiłam wszystko, żeby zapomniał i odbudował samego siebie. Pamiętam jak Kika zarzuciła mi, ze zrobił to dla mnie, ze wywarłam na Niego presje. Nigdy nie chciałam tego zrobić, nigdy nie chciałam aby zostawił co kocham. Fakt nie podobało mi się nasze życie na walizkach, tego, ze nie możemy zbudować czegoś normalnego, ale nie posunęłabym się do tego. Wiele razy to ja chciałam rzucić Little Mix dla Niego, żeby spędzać z Nim czas.

E: Zrobiłabyś najgłupszą rzecz w życiu.- podsumowała El.

P: Teraz wiem, ze zrobiłabym źle. Zostałabym bez niczego. Straciłabym to wszystko. Najgorsze jest to, że potraktował mnie jak kule u nogi, która nie pozwala mu ruszyć dalej. Wyciągnęłam Go z dołka, a On stwierdził że nie pasujemy do siebie. Moje serce pękło na milion kawałków i do dziś nie mogę Go pozbierać.- rozpłakała się, od razu wszystkie ją przytuliliśmy.

Z Niallem byłam krótko, nawet nie wiem czy kochałam Go, może to było tylko przyzwyczajenie. Sophia, El i Perrie to One przeżyły prawdziwe rozstania, to ich świat obrócił się do góry nogami. Postanowiłam pójść z Justinem na gale i dobrze się bawić. Nie dlatego żeby dopiec Horanowi, nie. Dlatego, żeby pokazać dziewczynom, ze nie są same i mogą na mnie liczyć.

***

Justin Bieber swoją limuzyną był pod moim domem punktualnie, wysiadł ubrany w czarny garnitur, poprawił krawat i lekko się uśmiechnął. Był nawet przystojny.

J: Gotowa?- zapytał trochę zestresowany jak mieliśmy wysiadać. Przez całą drogę nie odezwał się ani słowem.

Kika: Sama nie wiem.- bawiłam się swoją sukienką.

J: Wiesz jeśli chcesz możesz teraz wysiąść, a ja podjadę za chwilę, powiedz tylko słowo.- spojrzał na mnie, nastała cisza.

- Nie mówiłem tego, ale pięknie wyglądasz.- powiedział bardziej pewny siebie. Zaśmiałam się.

Kika: Dziękuję.- nabrałam powietrza.

- Idziemy.- zadecydowałam gdy przypomniałam sobie o Perrie czekającej na mnie przy drzwiach i reszcie dziewczyn przy telewizorach.

J: chodźmy.- otworzył drzwi i wysiadł, usłyszałam tylko krzyki zapowiadające ze pojawił się Justin Bieber. Podał mi dłoń, złapałam i wysiadłam. Ludzie zamarli, zaczęli szeptać: OMG Kika i Justin?! Jus złapał mnie za talie i wyszeptał do ucha

J: Witaj w smoczej jamie.- odchylając się.

Gdy staliśmy na ściance pozując do wspólnych zdjęć wszyscy nie spuszczali z Nas oka, do momentu, aż obok nie pojawili się chłopcy z One D. Wymieniłam porozumiewawcze spojrzenie z Harrym. Jego spojrzenie mówiło wszystko, był zdziwiony i zszokowany.

Lou: Co do kurwy?!- powiedział Louis gdy nas zobaczył.

Niall zareagował tak jak myślałam, totalna olewka, zero emocji. Jakbyśmy się nie znali. Po chwili odszedł od grupy chłopców by przywitać się z Sel. Szeptali, ale nie interesowało mnie to gdy obok był Justin.

Gdy gala już się zaczęła, siedział już obok chłopców. Pokerowa twarz i pokerowe gesty. Zero zdenerwowania i zażenowania, gdy ja z minuty na minutę czułam się źle z tym co zrobiłam. Perrie z dziewczynami z Little Mix gdy się odwracałam cały czas się uśmiechały i pokazywały kciuki u górze. Chore! Razem z Dream siedzieliśmy obok Kate Perrie i Adele, nad nami One Direction, a przed Justin. Czas na nasze show, po cichu wyszliśmy z Sali by się przygotować, Just musnął swoja dłonią moją życząc powodzenia. Lekko się uśmiechnęłam, mam nadzieje, ze nikt tego nie widział.

https://www.youtube.com/watch?v=TCBGmwAe9NE

Kika:You used to tell me that you loved me once

What happened? What happened?

Where is all of this coming from?

What happened? What happened?

You say I'm crazy and there's nothing wrong

You're lyin' and you know I know

Baby what have we become?

What happened?

We used to never go to bed angry

But it's all we ever do lately

And you're turning away like you hate me

Do you hate me, do you hate me?

You can take this heart

Heal it or break it all apart

No, this isn't fair

Love me or leave me here!

Love me or leave me here!

Love me or leave me here!

Do you remember when you loved me once?

What happened, what happened?

And you'd hold me here just because

What happened?

We used to never go to bed angry

But it's all we ever do lately

And you're turning away like you hate me

Do you hate me, do you hate me? Oh

You can take this heart

Heal it or break it all apart

No, this isn't fair

Love me or leave me here!

Love me or leave me here!

Love me or leave me here!

Love me baby please 'cause I could still be the only one you need

The only one close enough to feel you breathe

Yeah I could still be that place where you run

Instead of the one that you're running from

You can take this heart

Heal it or break it all apart

No, this isn't fair

Love me or leave me here!

Love me or leave me here!

Love me or leave me here!- pierwszy raz z moich oczu popłynęły łzy gdy śpiewałam własną piosenkę. Czułam, ze to jest moment, aby zakończyć coś co miało być piękne, wyjątkowe i do końca życia.

Po powrocie do domu nie byłam już sobą, zakończyłam coś co już nie wróci. Nie wróci trasa z One Direction, nie wrócą spotkania i wygłupy z Luisem, jogurty z Harrym, rozmowy z Liamem i noce spędzone z Niallem. Nic już nie wróci, wszystko ma swój koniec….

Lokalizacja: 11-12 grudzień 2015, Londyn, UK.

- Żyjesz? Zastanów się dobrze nad tym pytaniem. Czy żyjesz?- usłyszałam nad ranem w słuchawce głos loczka. Nigdy nie spodziewałam się, ze zadzwoni po wczorajszych wydarzeniach.

Kika: Hmmm… Siedzę wieczorem sama w pokoju, słucham dobijających piosenek i myśle o tym co wydarzyło się w ciągu dnia, kilku dni, tygodnia lub miesięcy? W dzień chodzę uśmiechnięta, ale tak naprawdę to tylko perfekcyjna gra pozorów? Odliczam godziny do końca dnia, zachodu słońca. Wieczorem ból rozrywa moje serce i obolałą duszę. Dlaczego pytasz?- zapytałam.

H: Sam nie wiem, zdziwiły mnie wydarzenia z wczoraj. Czy Ty i..- nie dałam mu dokończyć.

Kika: Wolałabym nie rozmawiać z Toba o tym co się wydarzyło, nie chcę żeby po prostu…- teraz On mi nie dał dokończyć.

H: Dowiedział się Niall. Nie musisz się obawiać, nie powiem mu.

Kika: Nie, nie zależy mi już na tym co mówi Niall. Nie potraktował mnie zbyt dobrze, nie potrafił powiedzieć tak naprawdę co z Nami będzie. Rozpalił we mnie uczucia, a potem bez słowa zostawił. Nie chce, żebyście i Wy żyli w kłótni. Nie będę Was w to wplątywać.

H: Dobrze, nie nalegam. Spotkamy się dziś na lunchu?- zaproponował.

Kika: Umówiłam się z Justinem, może innym razem.

H: Dobrze, daj znać kiedy. Zawsze znajdę czas na jogurt z Tobą.- roześmiał się do słuchawki.

Po południu jak powiedziałam Harremu spotkałam się z Justinem. Spacerowaliśmy ulicami Londynu zajadając lody w towarzystwie naszych ochroniarzy. To nie była randka, ani zobowiązujące spotkanie. Po prostu po wczorajszej gali Jus zaproponował poznanie się lepiej. Około 22 odwiózł mnie do domu. Wchodząc po schodach zastanawiałam się jak tak naprawdę się bawiłam? Bieber jest sympatyczny, nawet czasami zabawny, ale nigdy nie będzie blondynem o niebieskich oczach z irlandzkim pochodzeniem. Przed snem włączyłam telewizor i w każdych wiadomościach mówili tylko o dwóch parach: mnie i Justynie oraz Selenie i Niallu. Nie chciałam się denerwować więc po prostu wyłączyłam grające pudło kładąc się spać.

***

Na drugi dzień na każdym koku słyszałam i widziałam:
„Zwiazek Nialla i Kiki to fikcja?!”

„Justin Bieber pojawił się na galii BBC z wokalistką Dream”
„Kika chce pokazać Niallowi co stracił”
„Simon Cowel zły na Horana i Goldberg”
„Dream promuje nowy album związkiem z Bieberem”
„Niall Horan i Selena Gomez wymienili się partnerami”
„Czworokat w show biznesie”
„Świat żyje nowym związkiem Gomez i Biebera”
„Promocja MIAM wkracza na wyższy level”
„Bieber szaleje w towarzystwie Kiki”
„Selena Gomez zapomniała o Justinie?!”
„Kim są dla siebie Niall i Selena”
„A miało być tak pięknie!”

A wyszłam tylko na krótki spacer z Bogdanem. Nie ukrywam, ze mój dość krótki związek z Niallem mógł wyglądać jak promocja MIAM i zespołu Dream. Sama pewnie bym tak pomyślała stojąc z boku. Tak naprawdę nikt nie wie jak wyglądają nasze relacje, możemy się domyślać bądź wierzyć tabloidom i mediom.

Sophia zaproponowała wspólny lunch w centrum więc poprosiłam Bena aby mi towarzyszył, ostatnio potrzebuje więcej pieniędzy więc proszę Go o wyjścia by mógł więcej zarobić. Nie musiałabym tego robić, bo nie jestem zbyt rozpoznawalna, ale chce mu pomóc. Kończy budowę domu, więc każdy grosz mu się przyda. Podczas lunchu dołączyły do nas El i Pezz. Perrie oczywiście opowiadała jakieś niestworzone historie z gali, ze Niall był zazdrosny, a Selena kipiała złością do momentu, aż ktoś nie zapytał:

- Można by było się dosiąść?- odwróciłam się i ujrzałam Kanadyjczyka.

Kika: Ehm…- zaniemówiłam.

P: Jasne, siadaj.- wyrywała się Perrie.

Justin przedstawił się moim przyjaciółkom i zaczęliśmy rozmawiać. Już nie o tym co piszą i mówią ludzie. Nawet nie o wydarzeniach z gali, po prostu o życiu i głupotach. Czułam się jakbym była na wypadzie z przyjaciółmi. To było cudowne.

Po powrocie do domu, zaprosiłam Justina na górę. Chciał zobaczyć jak mieszkają londyńczycy. W sumie byłam emigrantką ale wytłumaczenie tego jemu było dość trudne. Jak się później okazało Justin jest dobry w fifę, wiec późne popołudnie i wieczór spędziliśmy na wspólnej grze. Moje mieszkanie opuścił grubo po północy.

Lokalizacja: 13 grudzień 2015, Londyn, UK, X Factor UK + after party.

Kolejny marny dzień i kolejne zapewne spotkanie z Niallem Horanem. Dziś jest finał Xfactor i my jako zespół Dream występujemy na scenie Wembley. Tak naprawdę nie chce tam iść i udawać że wszystko w porządku. Co najgorsze zapewne będę musiała oglądać blondyna i jego nową dziewczynę. Chciałam wychodzić na spacer z Bogdanem gdy do drzwi ktoś zapukał. Otworzyłam drzwi i nie wierzyłam własnym oczom, w drzwiach stał Gaz z Charlotte.

Ch: Niespodzianka!- krzyczała blondynka.

Kika: Cicho!- rzuciłam się na Nia i uciszałam ją na co Gary wybuchł niepochamowanym smiechem.

G: Zabieram Was na śniadanie.- wtrącił się chłopak całując nas obie w czoło.

Ch: Mmmm uroczo.- skomentowała Char.

***

Siedzieliśmy w restauracji gdy Gaz zapytał:

G: Co tam u Ciebie, opowiadaj.- zaczął Gaz.

Kika: Po staremu. Znowu uczę żyć się w pojedynkę.- wytłumaczyłam bawiąc się jedzeniem.

Ch: Czyli Ty i N..- nie dałam jej dokończyć.

Kika: Nie jesteśmy razem. W sumie nie wiem czy w ogóle byliśmy, bo po tym jak Niall się zachował coraz bardziej mnie to zastanawia.

Ch: Gaz mówił, że jesteście szczęśliwi.- wtrąciła się ponownie.

Kika: Też tak myślałam.

G: Wszyscy tak myśleli, przykro mi.- odezwał się mój przyjaciel.

Ch: Żałujesz?- zapytała Char.

Kika: Nigdy nie możesz żałować czegoś przez co byłeś kurewsko szczęśliwy.- Gary po chwili przeprosił nas i poszedł do toalety zostawiając Nas same.

Kika: A Wy?- zaczęłam.

Ch: Co my?- udała zdziwioną.

Kika: Co jest miedzy Wami? Coś się zmieniło po wyjściu z domu i rozstaniu Gaza z Lili?- lekko się uśmiechnęła.

Ch: Wiesz jakie jest najlepsze uczucie na świecie? Kiedy wraca do Ciebie osoba, na którą tak długo się czekało.

Kika: Coś w stylu jeden uśmiech, jedno spojrzenie i kocham Cię mocniej, ale Ty tego nie wiesz.- obie się zaśmialiśmy gdy podszedł Gaz. Nie dopytywał z czego się śmiejemy, zapłacił i opuściliśmy lokal. Pożegnałam się z tą dwójka i udałam się w drogę powrotną. Okazało się, ze Char i Gaz będą na finale Xfactor więc postanowiliśmy po finale pójść gdzieś razem. W drodze do domu minęłam kiosk, w których było mnóstwo gazet z okładką na której był Justin opuszczający mój dom. Zatrzymałam się i zaczęłam zastanawiać się czy mam kupić tą gazetę. Ciekawość wygrała, podeszłam do okienka i powiedziałam do kioskarza.

Kika: poproszę The Sun.- podał mi gazetę, zwinęłam ją w rolkę i zapłaciłam. Po powrocie do domu odważyłam się przeczytać fragment.

Kika: Justin Bieber opuszcza mieszkanie wokalistki Dream, Kiki nad ranem.. Czy to kolejne zauroczenie, chwilowy romans, a może oboje odgrywają się na swoich byłych partnerach. Media na całym świecie mówią też o tym, że oboje promują się nawzajem. Co na to ich byli partnerzy? Jak na razie milczą i żadne z Nich nie zabrało głosu.- nie czytałam dalej, postanowiłam nie wgłębiać się w tą dość ciekawą lekturę dla ludzi pozbawionych własnego zdania i rozumu.

***

Jak się okazało po dotarciu na Wembley, Just też będzie obecny podczas finału programu. Nie mogłam przejść obojętnie obok niego więc podeszłam się przywitać i zamienić kilka zdań. Gdy to zrobiłam, dziennikarze obiegli Nas dookoła robiąc Nam zdjęcia. Just zażartował, ze takiego brania jeszcze nie miał, wiec wybuchłam śmiechem opierając się o niego. Z boku mogło wyglądać na to, że przytulaliśmy się do Ciebie, a tak naprawdę zwyczajnie oparłam się o Niego, a On mnie przytrzymał. Po chwili obok Nas pojawił się Simon, przywitał się i poprosił, abym odpowiedziała na kilka pytań dziennikarzy. Zgodziłam się i ruszyłam za Nim i Paulem. Okazało się, że obok mnie wywiadu udzielał Harry, lekko się uśmiechnął, przerwał wywiad i przywitał się. Jak zawsze szarmancki Styles. 

- Harry co sądzisz o twórczości Kiki i jej zespołu?- wypalił jeden z dziennikarzy. Uśmiech Stylesa nie schodził z jego ust.

H: Była i jest zjawiskiem. Pojawiała się, by po chwili zniknąć. Niczym kot chodzi własnymi ścieżkami, które tylko ona zna. Mówimy, że jest jak dziki mustang, piękna i nieokiełznana. Potrzebuje przestrzeni. Wolności. Wtedy jest sobą. I w sobie się zatraca. Wzrok jej błędny, szybuje w nieznane. Kiedy napotyka czyjeś spojrzenie, czas się zatrzymuje, a oczy wypełnia niepohamowana żądza i rozkosz.

- A jaka jest prywatnie?- dopytywał.

H: Ehmmm… Jest silna jak huragan, delikatna jak lekki zefirek. Krucha, wrażliwa na każdą częstotliwość niebezpieczna dla swojej duszy. Pragnie zrozumienia. Chce poczuć jak to jest być szczęśliwą.- ucałował mój policzek.

- Karolina!- zwrócił się do mnie dziennikarz.

- Ostatnio dużo mówi się o Tobie, Twoim rozstaniu z Niallem Horanem i bliskich kontaktach z Justinem Bieberem. Powiedz szczerze, czego tak naprawdę oczekujesz od miłości?- jego pytanie było dość trudne. Nikt chyba tak naprawdę nie wie czego oczekuje od zycia, bliskich osób, a co ważne od miłości.

Kika: Miłosć? Może nie ma czegoś takiego jak miłość. Jest zauroczenie, które zamienia się czasem w przyzwyczajenie.- odpowiedziałam.

- W takim razie czego oczekujesz od mężczyzn?- dążył temat.

Kika: Mężczyzna musi wiedzieć czego chce, musi być też trochę samolubny. Przecież to o to chodzi. O to spojrzenie, które mówi “chcę Cię”. O ten mocny uścisk “nikomu Cię nie oddam”. O to złapanie za tyłek pokazujące “jesteś moja”. Kobiety, które mówią, że chcą być tylko swoje, kłamią. Bo wszystkie chcemy do kogoś należeć, być rzucane na łóżko, łapane od tyłu i odciągane podczas robienia obiadu. Marzymy o tym, żeby ktoś zabrał nam komputer sprzed nosa podczas odpisywania na maile i wziął Nas ot tak, bo Nas pragnie. Chcemy mieć kogoś, kto nie pozwoli Nam się wyspać. Każda z Nas potrzebuje, żeby ktoś trochę na naszym punkcie wariował. Żeby Nas sobie przywłaszczał, chciał Nas i nie czekał aż rozbierzemy buty, by wziąć co jego. Tak, kobiety chcą radzić sobie same, spełniać się, być w czymś najlepsze, ale wcale, choć wielu się tak wydaje, nie chcą być tylko swoje. Kobiety nienawidzą być tylko swoje. Poszukujemy faceta, który oprócz tego, że pokocha Nas i będzie z Nami rozmawiał o religii i pieniądzach, będzie Nas brał jak swoją. Rozbierał wzrokiem, oglądał jak okaz sztuki i całował zawsze tak, jakby robił to po raz ostatni, bo tylko przy takim mężczyźnie będziemy się czuły lepsze niż jesteśmy. Kiedyś znajdę kogoś, kto sprawia, że poczuje się lepsza niż jestem.- odparłam gdy zauważyłam przyglądającego się mojej rozmowie Justina i Nialla. Po chwili obok mnie pojawił się Paul mówiący, ze na Nas już czas. Pożegnałam się i poszłam przygotować się do występu. Kątem oka zauważyłam tez Gaza, Charlotte i Sophie rozmawiających z Liamem i Niallem.

Olly Murs zapowiedział Nasz występ, a ja zastanawiałam się czy piosenka, którą chce zaśpiewać to dobry pomysł. To chyba za bardzo uderzy w Nialla. Już miałam prosić chłopaków o zmianę gdy zauważyłam Selene wiszącą na blondynie i śmiejącą się durno w niebogłosy.

https://www.youtube.com/watch?v=AtFWFlntLZY

Kika: Stone cold, stone cold

You see me standing, but I'm dying on the floor

Stone cold, stone cold

Maybe if I don't cry, I won't feel anymore

Stone cold, baby

God knows I tried to feel

Happy for you

Know that I am

Even if I can't understand, I'll take the pain

Give me the truth, me and my heart

We'll make it through

If happy is her, I'm happy for you

Stone cold, stone cold

You're dancing with her, while I'm staring at my phone

Stone cold, stone cold

I was your amber, but now she's your shade of gold

Stone cold, baby

God knows I tried to feel

Happy for you

Know that I am

Even if I can't understand, I'll take the pain

Give me the truth, me and my heart

We'll make it through

If happy is her, I'm happy for you

Don't wanna be stone cold, stone cold

I wish I could made this, but here is my goodbye

Oh, I'm happy for you

Know that I am

Even if I can't understand

If happy is her, I'm happy for you- po występie przywitałam się z Ollym, odpowiedzieliśmy na pytania czy mamy jakiś faworytów w tej edycji i opuściliśmy scenę. Po występie zajęłam miejsce obok Justina i Gaza. Oboje nawet dobrze się dogadywali, ale Gary trochę stronił od przywiązywania się do Kanadyjczyka. Gdy w końcu na scenie pojawili się chłopcy z 1D okazało się, ze większość ludzi czekało tylko i wyłącznie na ich występ. To było piękne, oprawa, światła i czwórka dorosłych i pewnych siebie mężczyzn, którzy tak naprawdę dorośli i osiągnęli to wszystko dzięki Simonowi i temu programowi. Ich końcowy uścisk był czymś wyjątkowym, aż popłynęły mi łzy, Just ścisnął moją dłoń na znak wsparcia, a Gary wyszeptał:
G: Wrócą szybciej niż Ci się wydaje.- jego słowa zostaną długo w mojej pamięci.

Lokalizacja: 14- 16 grudzień 2015, Londyn, UK.

Gdy wczoraj byłam świadkiem jak Horan dobrze bawił i czuł się w towarzystwie Seleny zrozumiałam, ze after party nie jest dla mnie, niezauważalna opuściłam miejsce gdzie się odbywało i wróciłam do domu. Wypiłam chyba cały alkohol jaki znajdował się w moim barku i poszłam spać. Poranek był jeszcze bardziej straszny niż sądziłam. Dziś nie tylko byłam wrakiem człowieka to zrobiłam coś czego teraz bardzo, ale to bardzo żałuje. Siedziałam w kuchni nad płatkami przyglądając się wysłanej przez siebie wiadomości.

Do Nialler :*

Mam cholerną ochotę zobaczyć cię, przytulić, pocałować, a później tak po prostu sobie odejść z nadzieją, że złapiesz mnie za rękę i powiesz, że nie dasz mi odejść.

Zachowałam się jak desperatka, mogłam się bardziej pogrążać i pisać durne smsy ze to nie do Niego, ale postanowiłam skontaktować się z dziewczynami i zaprosić je na wspólny wywiad. Jak się okazało El nie mogła, bo miała dziś sesje, Perrie wywiad z Little Mix, Soph była poza Londynem. Kolejnym pomysłem był Gaz. Który był w drodze do Newcastle. Przeglądając moją dalszą książkę telefoniczną dotarłam do Niego. Nie znam Go zbyt dobrze, ale nie jest aż taki zły. Postanowiłam zaryzykować i opłacało się, bo popołudnie nie spędzę sama a w londyńskiej willi Justina Biebera.

J: Uuu kacyk?- powiedział zaraz jak mnie zobaczył.

Kika: Wiesz co? Piłam dziś w nocy alkohol. Smakowała mi wódka. Pozwoliła zapomnieć o wszystkich tych smutkach.- rozsiadłam się w jego salonie jak u siebie.

Kika: Napisałam dziś do Niego.- powiedziałam niespodziewanie.

J: Do kogo? Do Nialla?- był zdziwiony. Stał w kuchni nalewając mi wody.

Kika: Tak. Niby żałowałam tego potem,  ale teraz smiało napisałbym do Niego ponownie, ale jakoś brakuje słów. Może zadzwoniłbym do Niego, ale wiem, że tego nie chce. Może napiłabym się i wybełkotałabym, że Go kocham. Jest źle i serio tęsknię.- zatopiłam głowę w leżących poduszkach.

J: I co mu niby napiszesz?

Kika: Hmmm… że tęsknie za Nim, za tym co było.. Po Nim pozostał mi tylko ten jeden miś i bukiet róż, które ususzyłam by mógł mi o Nim przypomnieć jak tylko na niego spojrzę.

J: To minie, uwierz mi. Zapomnisz i wszystko wróci do normy.- głaskał moją głowę.

Kika: Mogę o coś zapytać?- podniosłam się i spojrzałam na Niego.

J: Jasne, pytaj.- uśmiechnął się.

Kika: To dziwne, ze jestem zazdrosna.

J: O co jesteś zazdrosna?- spojrzał na mnie.

Kika: O Nialla i jego relacje z Seleną.- wytłumaczyłam, na co się zaśmiał.

J: Nie, no co Ty. Czasem czujemy zazdrość, lecz to kwestia normalna, gdy nie możemy czegoś zdobyć, a ktoś to ma za darmo.- wytłumaczył.

Kanadyjczyk zaproponował mi, abym została u Niego na noc, dzięki czemu oboje nie będziemy myśleć o swoich byłych partnerach i nie będziemy siedzieć sami w czterech ścianach. Zgodziłam się, to była tylko koleżeńska przysługa.

***

Na drugi dzień przy śniadaniu Justin zadał mi dość dziwne pytanie.

J: Żałujesz choć trochę, ze spróbowałaś być z Niallem?

Kika: A Ty? Żałujesz, ze byłeś z Seleną?- zapytałam.

J: Byłem pierwszy.- odpowiedział.

Kika: Nie, po prostu odpowiedz, a nie wymiguj się najzwyczajniej na świecie.- stwierdziłam.

J: Gdybym tego żałował, byłbym największym idiotą na świecie. Nie można żałować, ze było się szczęśliwym.- powiedział.

Kika: No właśnie.- uśmiechnęłam się.

Cały dzień spędziliśmy na wspólnych zabawach, najpierw w ogrodzie grając w piłkę z Bogdanem i jego zwierzakami, a potem w domu, na parterze jeżdżąc na deskach elektrycznych. Przy tej zabawie było dość dużo śmiechu i wygłupów. Przy chłopaku choć na chwile zapomniałam o sytuacji z blondynem i nawet o Nim. Liczyło się tylko to co robię teraz.

J: Jutro wracam do Stanów, dokładniej do Chicago.- zakomunikował mi przy kolacji.

Kika: Szkoda.- powiedziałam lekko smutna.

J: Jeśli nie masz żadnych zobowiązań możesz pojechać ze mną. Pokazałby Ci miasto, poimprezowalibyśmy razem, po prostu spędzilibyśmy miło czas.- zaoferował.

Kika: To miłe, ale dwudziestego muszę być w Belfaście.- wytłumaczyłam.

J: Do dwudziestego jeszcze daleko, to co? Jedziesz?- spojrzał na mnie.

Kika: Odpowiem Ci jutro.- uśmiechnęłam się.

J: Jutro to Ty musisz być już spakowana.- ponownie uśmiechnął się.

Nie zastanawiałam się już wtedy, postanowiłam zaryzykować, ruszyć w nieznane. Postawić wszystko na jedną kartę, tak jak było to z suppotowaniem.

***

Z samego rana byliśmy już na lotnisku przygotowaniu do odlotu w stronę Chicago. Stałam obok Justina, który teraz rozmawiał ze swoim ochroniarzem gdy usłyszałam jak ktoś woła znane mi imię.

- Niall! Niall!- nie wiem dlaczego to zrobiłam, ale odwróciłam się. Mimowolnie. Moim oczom pojawił się mały chłopczyk, blondyn o niebieskich oczach, a za Nim kobieta troszkę starsza ode mnie.

- Niall, mówiłam, żebyś nie uciekał.- wzięła chłopca na ręce i odeszła.

J: idziemy?!- przerwał mi Justin.

Kika: Tak, tak.- odrzekłam odwracając się jeszcze w stronę chłopca.

J: Myślałaś, ze to On.- powiedział gdy znajdowaliśmy się na płycie lotniska.

Kika: Kto?- próbowałam brzmieć tak, aby się nie domyślał za dużo.

J: Niall.- odpowiedział tak jakby mnie najlepiej znał.

Kika: Mogłabym w tej chwili skłamać i powiedzieć, ze nie.- zaczęłam mówić.

- Ale czasem obracam się i czuję w powietrzu Jego zapach i nie mogę, kurwa, nie mogę nie wyrazić tego potwornego, kurewsko koszmarnego fizycznego bólu, kurewskiej tęsknoty za Nim.- wytłumaczyłam, na co nie dostałam żadnej odpowiedzi od Kanadyjczyka.

Gdy wsiedliśmy jak się okazało prywatnego samolotu Justina Biebera gdzie cały był w skórze i bogatym wyposażeniu zdałam sobie sprawę, ze może ten chłopak który na ogół wydaje się miły i koleżeński tak naprawdę jest rozpieszczonym dzieckiem lubiącym przepych. Na początku nie wiedziałam co mam zrobić, usiąść czy stać. Może pobrudzę mu tą wyczyszczoną kanapę.

J: Siadaj gdzie chcesz i czuj się jak u siebie.- rozwalił się na jednym z foteli kładąc nogi na stoliku przed Nim i włączając tv. Zajęłam miejsce tuż obok Niego i delikatnie przeglądnęłam zawartość jego maszyny.

J: Wiesz czym jest miłość?- zapytał gdy byliśmy już w powietrzu.

Kika: Czym?

J: Miłość to dać komuś naładowany pistolet wymierzony w ciebie i ufać, że nigdy nie pociągnie za spust. Tak mówi przynajmniej moja mama.- zakończył.

Kika: Masz tu studio nagraniowe.- zapytałam wskazując na róg kokpity.

J: Aaa to.- lekko się uśmiechnął.

- Często podróżuję, więc pomyślałem, ze to dobry pomysł.- ponownie nastała cisza.

J: Chcesz coś nagrać?- zapytał.

Kika: Słucham?- zdziwiłam się jego pytaniem.

J: Pytam czy masz ochotę nagrać teraz coś ze mną, długa droga przed Nami więc…- mówił.

Kika: Sama nie wiem.- wstał i złapał mnie za dłoń prowadząc do urządzenia. Usiedliśmy naprzeciwko siebie.

Kika: Nawet nie mamy piosenki, ani muzyki.- wzbraniałam się.

J: Jakaś muzyka się znajdzie.- wsadził jakąś płytę z melodią do odtwarzacza.

- A tekst… Hmmm śpiewaj sercem.- wytłumaczył.

Po chwili wsowich słuchawkach słyszałam muzykę.

Kika: When you hold me in the street

And you kiss me on the dance floor

I wish that it could be like that

Why can't it be like that? Cause I'm yours

We keep behind closed doors

Every time I see you, I die a little more

Stolen moments that we steal as the curtain falls

It'll never be enough

It's obvious you're meant for me

Every piece of you, it just fits perfectly

Every second, every thought, I'm in so deep

But I'll never show it on my face

But we know this, we got a love that is homeless

Why can't you hold me in the street?

Why can't I kiss you on the dance floor?

I wish that it could be like that

Why can't we be like that? Cause I'm yours- zaczęłam z zamkniętymi oczyma.

J: When you're with him, do you call his name

Like you do when you're with me? Does it feel the same?

Would you leave if I was ready to settle down?

Or would you play it safe and stay?

Girl you know this, we got a love that is homeless- chłopak chyba dobrze wiedział o czym chce zaśpiewać.

KiJ: Why can't you hold me in the street?

Why can't I kiss you on the dance floor?

I wish that it could be like that

Why can't we be like that? Cause I'm yours- zaśpiewaliśmy pewni siebie patrząc sobie w oczy.

J: And nobody knows I'm in love with someone's baby- wtrącił.

Kika: I don't wanna hide us away- dodałam.

J: Tell the world about the love we making- jego głos był dojrzały.

Kika: I'm living for that day

K&J: Both-someday

J: Why can't I hold you in the street?

Why can't I kiss you on the dance floor?- jego głos był taki dojrzały.

Kika:  I wish that we could be like that

Why can't we be like that? Cause I'm yours, I'm yours- coraz bardziej byłam pewna swoich słów.

K&J: Why can't you hold me in the street?

Why can't I kiss you on the dance floor?- każde dopełnienie Nasze powodowało, ze jesteśmy tacy sami.

Kika: I wish that it could be like that

Why can't it be like that? Cause I'm yours.- cały czas patrzyłam mu w oczy.

K&J: Why can't I say that I'm in love?

I wanna shout it from the rooftops

I wish that it could be like that

Why can't we be like that? Cause I'm yours- Justin uśmiechał się na samą myśl, ze śpiewamy sercem i tym co czujemy.

Kika: Why can't we be like that?

Wish we could be like that- podczas końcówki trzymał mnie za dłoń dodając otuchy.

Po chwili zauważyłam, ze Justin dzieli się piosenką ze swoimi fanami wstawiając ją na swój profil twitterowy.

POV Niall

Długo myślałem nad tym co się wydarzyło i nad tym co tak naprawdę łączy mnie z Kiką. Przez pewien czas miałem żal do Niej, ze zachowuje się jak dziecko i nie traktuje Nas poważnie. Teraz coraz cześciej dochodzi do mnie, ze to ja zawaliłem. Postanowiłem z Nią porozmawiać dlatego wybrałem się do Niej. W drodzę do jej mieszkania usłyszałem w radiu:

- Miłość rodzi się często ze spotkania, od którego nikt nie oczekuje cudu.- lekko uśmiechnąłem się na te słowa.

Gdy stałem już pod jej drzwiami zacząłem pukać i dzwonić. Nikt nie otwierał, gdy zrezygnowany chciałem już odchodzić usłyszałem z dołu szczekanie Bogdana. Po chwili znalazł się obok mnie merdając szczęśliwie ogonem. Od razu Go pogłaskałem. Po usłyszeniu damskich kroków wyprostowałem się i ujrzałem brunetkę ze spuszczoną głową, gdy podniosła głos powiedziałam.

N: Soph, co tu robisz?- byłem w szoku widząc Smith.

S: O to samo mogłabym zapytać Ciebie.- powiedziała trzymając klucze od mieszkania Kiki.

N: Ehmm…- zmieszałem się.

- Przyszedłem porozmawiać z Karolina.- nabrałem odwagi.

S: Wydaje mi się, ze nie ma o czym rozmawiać i to nie najlepszy pomysł.- ominęła mnie i podeszła do drzwi z zamiarem otwarcie ich.

N: Wydaje mi się, że to nie Ty powinnaś o tym decydować.- spojrzała na mnie trzymając klucz w dziurce.

S: Niall, Ty się słyszysz.- spojrzała na mnie.

- Zraniłeś ją, zostawiłeś bez słowa wyjaśnienia. Dziewczyna cierpiała, ponownie cierpiała przez Waszą cholernie pieprzoną dumę, a teraz jak gdyby nic przychodzisz tu namieszać jej ponownie w głowie.- powiedziała.

N: Nie zraniłem i zapewne nie cierpiała. Chce porozmawiać, spróbować wszystko wytłumaczyć i naprawić. Pozwól mi do Niej wejść.- wskazałem na drzwi.

S: To nie jest teraz możliwe.- nie słuchałem jej, gdy wpuściła psa, odepchnąłem ją i wszedłem do środka.

N: Karolina, Karolina!- krzyczałem z dołu.

S: Nie krzycz, to nie ma sensu.- odpowiedziała.

Nie słuchałem, impetem wszedłem na piętro przeszukując każde pomieszczenie. Gdy nigdzie jej nie było, zszedłem na dół i zapytałem.

N: Gdzie jest Karolina, powiedz. Proszę.- spojrzałem na swoją, mam nadzieje swoją przyjaciółkę.

S: Na pewno jej tu nie ma, więc nie musisz krzyczeć.- odpowiedziała.

N: W takim razie gdzie?!- podniosłem głos.

S: Czy to istotne Niall, czy naprawdę myślisz, ze Ci powiem.- brzmiała poważnie.

N: Jeśli naprawdę chcesz jej szczęścia, proszę powiedz. Sophia!- spojrzałem na Nią.

S: Nie szukaj jej, zapomnij. Daj jej w końcu żyć.- spojrzała ze łzami w oczach na mnie.

N: Tylko Ty wiesz, ze tylko ja mogę dać jej szczęście.- powiedziałem przekonany swych słów.

S: Nie, Niall. Już nie. Straciłeś ją, straciłeś kobietę z którą mógłbyś być szczęśliwy.- jej słowa bolały.

Nie mogłem tego słuchać, wybiegłem z mieszkania Karoliny. Zbiegając po schodach trafiłem w drzwiach na Eleanor. Popchnąłem ją na ścianę i krzyknąłem ze łzami w oczach:

N: Gdzie jest do cholery Karolina?!- puściłem dziewczynę gdy syknęła z bólu. Zjechałem po ścianie i kucałem w rogu.

- Proszę El, powiedz, że nic jej nie jest.- Elka była przerażona.

E: Poleciała do LA z Justinem.- wyszeptała.

Wściekły na samego siebie wstałem i wybiegłem z klatki wsiadając i ruszając z piskiem opon swoim samochodem. Zniszczyłem coś na czym tak cholernie mi zależało!

Lokalizacja: 17-20 grudzień, Chciago, USA (Louis, Chicago 18-22.12.15)

Po wylądowaniu w Chicago od razu ruszyliśmy do willi Justina. Chłopak zaproponował, ze dziś wieczorem pokaże mi miasto. Chicago podobno ma najlepsze kluby. Postanowiliśmy nie rozmawiać już o Niallu i Selenie, a dobrze się bawić. Około 21 wyruszaliśmy w objazd po klubach. Po jakimś czasie dotarli do Nas przyjaciele Justina, nawet nie pamiętam od kiedy tak naprawdę zaczęła lać się wódka.

J: Za co pijemy?- zapytał wstawiony Justin.

Kika: Za to, że gdybyśmy mieli możliwość cofnięcia czasu nie chcielibyśmy spotkać na swojej drodze pewnych osób.- usłyszałam tylko wiwaty i kolejną kolejkę. Byłam już nieźle wstawiona gdy podszedł do mnie kolega Justina i powiedział.

- Nie wiedziałem, ze przyjaźnisz się z Justinem.

Kika: Ja też nie.- wybełkotałam.

- Słyszałem o Tobie i N..- nie dałam mu dokończyć.

Kika: Nic nie mów, nie dziś.- powiedziałam.

- Dobrze, ale wiec, ze może niektórzy ludzie pojawiają się po to, by wyleczyć nas z innych ludzi.- gdy zakończył podszedł do Nas Justin, miał rozszerzone źrenice i mogę przysiąść ze wiem, ze ćpał.

J: Namierzyli Nas, zmieniamy lokal.- powiedział trzymając już moją dłoń. Zdążyłam chwycić tylko butelkę piwa.

Wychodząc tylnymi drzwiami i biegnąc w głąb ulicy śmiałam się jak głupia.

J: Kika, proszę chodź.- powiedział chłopak gdy zatrzymałam się na przerwę.

Kika: Tylko nie mogę już..- nabierałam powietrza gdy usłyszałam za sobą.

- Tam są!- odwróciłam się i ujrzałam gromadę ludzi z aparatami.

Puściłam dłoń Justina i rzuciłam w ich stronę pustą butelkę po swoim piwie.

J: Karola!- krzyknął Just. Nie zważałam na to co robię, podeszłam do trzech jego kolegów zabrałam od Nich ich butelki i ponownie rzuciłam w stronę paparazzi.

Kika: Mam zły dzień, tydzień, miesiąc, rok, życie! Cholera jasna.- rozpłakałam się.

J: Daj spokój, to nie pomoże. Musimy biec.- wytarł moje łzy. Podałam mu dłoń, którą od razu chwycił. Kątem oka zauważyłam, ze tylko On jeszcze trzyma całą i nie potłuczoną butelkę. Zauważył to.

- Nie ma mowy.- schował ja za plecy.

Kika: Proszę.- od razu Go przekonałam, podał ją.

Po chwili ponownie leciała w kierunku paparazzi, a my uciekaliśmy przed Nimi. Teraz oboje śmialiśmy się w niebogłosy.

***

Kolejny dzień, kolejny poranek. Dzisiejszy poranek był czymś najgorszym. Oprócz tego, ze w mediach, radiach i gazetach było opisane moje niemoralne zachowanie w mojej głowie panował jeszcze chaos.

J: Jak się czujesz?- zapytał Justin gdy zszedł do salonu.

Kika: jak nieszczęśliwy wrak człowieka.

J: Daj spokój, przejdzie.- odpowiedział z przekonaniem.

Kika: Wiesz, że wszędzie mowią o Nas.- dodałam po chwili.

J: Dziwne gdyby tego nie robili.- dodał rozbawiony.

Kika: Chyba Nas poniosło.- wytłumaczyłam.

J: Czy to kogoś interesuje.- podobało mi się Jego podejście do życia.

- To mogło skończyć się tragicznie dla wszystkich.- zaczęła kobieta w telewizji.

- Justin Bieber ze swoimi przyjaciółmi dzisiejszej nocy zaatakował dziennikarzy pustymi butelkami po alkoholu, które jego przyjaciółka, wokalistka Dream Kika rzucała w stronę robiącym im zdjęcia dziennikarzom. W prawdzie nikomu nic się nie stało, ale sprawa naprawdę wyglądała groźnie. Podczas gdy grupka tych młodych ludzi świetnie się bawiła i śmiała, dziennikarze walczyli o swoje życie.- powiedziała przerażona.

J: Może w końcu się nauczą.- powiedział chłopak.

Kika: Nie, Oni nigdy nie zrozumieją, ze kiedy ktoś odchodzi, to nie po to, abyśmy za nimi szli.

Po południu mój telefon, aż był czerwony od telefonów. Najpierw chłopacy z Dream, potem mama i rodzeństwo, ochroniarz Ben któremu obiecałam być grzeczna i na końcu Simon z Paulem. Najgorszą rozmową była ta z menagerem. Kazał mi natychmiast wracać. Nie rozumiał, ze tu w końcu próbuje stanąć na własne nogi i nauczyć się od nowa żyć.

Wieczorem ponownie Justin zabrał mnie w miejsce gdzie mieliśmy świetnie się bawić. Nie okłamał mnie, naprawdę apartament jego przyjaciela Tygi był rewelacyjny. Ostatnie piętro, pod Tobą przepaść, a gdy podniesiesz głowę w górę gwiazdy na wyciągniecie ręki. Impreza się rozkręcała gdy zawołał mnie do siebie Justin. Siedział na kanapie, a przed nim na szklanym stoliku była rozsypana na kilka osób działka.

J: Masz tu bilet do kina.- powiedział podając mi coś do ręki.

Kika: A co On taki mały?- zapytałam obracając to coś.

J: Po prostu kładziesz pod język i czekasz na seans.- wytłumaczył, a ja zrobiłam tak jak powiedział. Po chwili naprawdę poczułam się wolna od wszystkiego, ponownie stałam się królową własnego życia. Wiem jedno tej nocy nie zakończyłam na jednym seansie, ale też nie pamiętam jak wróciliśmy do domu i czy w ogóle to zrobiliśmy.

***

Rano okazało się, ze nawrzucałam jednemu paparazzo i prawie Go pobiłam. Tylko dość szybko zareagował Justin.

J: Nie przejmuj się. Kiedy łamiesz zasady, łam je mocno i na dobra.- powiedział.

Kika: Łatwo Ci mówić, bo to nie Ty kłóciłeś się na środku z jakimś typem.

J: Musisz się nauczyć zamykać każdy dzień i nie wracać do Niego. Zrobiłaś co mogłaś. Palnęłaś przy tym parę gaf i niedorzeczności. Zapomnij o nich tak szybko jak tylko potrafisz. Jutro będzie nowy dzień. Rozpocznij Go bez zmartwień, w nastroju zbyt dobrym, aby przejmować się bzdurami z przeszłości.- w sumie Kanadyjczyk miał racje, nie warto oglądać się wstecz. Nie zmienimy świata.

Po południu mój telefon zawibrował z wiadomością od Louisa.

Od Louisa :*

Mały objazd po klubach? Jestem w Chicago J

Nawet nie przeszło mi przez myśl odmówić, dziś ponownie zaszalejemy.

Około 22 zawitaliśmy z Justinem w miejscu, które wygrał Louis. Gdy zobaczyłam przyjaciela od razu krzyknęłam biegnąc w jego stronę:

Kika: Tommo!- rzuciłam się do uścisku.

Lou: Witaj mała!- ucałował mój policzek. Po chwili przedstawił mi swoich przyjaciół w tym Danielle. Ja zrobiłam podobnie, choć wydaje mi się, ze każdy znał moją osobę towarzyszącą. Spędzaliśmy miły wieczór, okazało się, ze Daniella nie jest zła, jest miła, koleżeńska i dość szybko przypadłyśmy sobie do gustu. A może to alkohol? Hmmm.. raczej tak, bo moją kandydatką numer jeden do serca Louisa i tak zawsze będzie Eleanor. W końcu po namowach moich przyjaciół ruszyliśmy na parkiet. Od razu trafiłam do pary z Justinem. Świetnie bawiliśmy się w swoim towarzystwie i chyba dlatego, że od samego początku nadawaliśmy na tych samych falach skończyło się…. Pocałunkiem na środku sali. A potem poszło tak jak zazwyczaj, alkohol, impreza, przyjaciele i złamane serce, które chcesz za wszelką cenę uratować.. Tylko tak naprawdę nikt nie wie czyim kosztem i czy to był dobry i przemyślany wybór.

***

Chyba nie zdążyłam dobrze wytrzeźwieć bądź to moralniak mnie tak męczył. Nie spałam dziś, bo nie można nazwać snem chwile po uprawianiu seksu. Tak, zrobiłam to. Zrobiłam to z Justinem Bieberem i tak szczerze nie czuje się z tym faktem szczęśliwa. Wprawdzie Justin zachował się jak na prawdziwego przyjaciela przystało. Powiedział, ze nie mam mieć sobie tego za ze, wydarzyło się to tylko i wyłącznie dlatego, ze oboje chcieliśmy poczuć bliskość drugiej osoby. Nadal zostajemy w dobrych relacjach i to co się wydarzyło ostatniej nocy niczego nie zmieni. Od czterech godzin jestem w samolocie do Belfastu gdzie występujemy dziś na jednej z gal i czuje że ten dzień będzie najgorszym na świecie.

Lokalizacja: 20 grudzień 2015, Belfast, Irlandia, BBC Sports Personality of the Year 2015 Awards

Dziesięciogodzinny lot nie pomaga, nawet gdy lecisz wypasionym odrzutowcem Justina Biebera. Byłam kompletnie zmęczona, dlatego po przylocie szybko udałam się do hotelu przebrać i od razu na gale BBC Sports. Podczas gali występowaliśmy trzy razy, najpierw ja otwieraliśmy piosenką:

https://www.youtube.com/watch?v=xo1VInw-SKc

Kika: Like a small boat

On the ocean

Sending big waves

Into motion

Like how a single word

Can make a heart open

I might only have one match

but I can make an explosion

And all those things I didn't say

Wrecking balls inside my brain

I will scream them loud tonight

Can you hear my voice this time

This is my fight song

Take back my life song

Prove I'm alright song

My power's turned on

Starting right now I'll be strong

I'll play my fight song

And I don't really care if nobody else believes

Cause I've still got a lot of fight left in me

Losing friends and I'm chasing sleep

Everybody's worried about me

In too deep

Say I'm in too deep

And it's been two years

I miss my home

But there's a fire burning in my bones

And I still believe

Yeah I still believe

And all those things I didn't say

Wrecking balls inside my brain

I will scream them loud tonight

Can you hear my voice this time

This is my fight song

Take back my life song

Prove I'm alright song

My power's turned on

Starting right now I'll be strong

I'll play my fight song

And I don't really care if nobody else believes

Cause I've still got a lot of fight left in me

A lot of fight left in me

Like a small boat

On the ocean

Sending big waves

Into motion

Like how a single word

Can make a heart open

I might only have one match

but I can make an explosion

This is my fight song

Take back my life song

Prove I'm alright song

My power's turned on

Starting right now I'll be strong

I'll play my fight song

And I don't really care if nobody else believes

Cause I've still got a lot of fight left in me

Now I've still got a lot of fight left in me

A potem zwyczajnie na świcie występowaliśmy w środku oddzielając kolejną kategorię sportową. Na tą okazje miałam specjalną piosenkę. Nie zrobiłam tego dlatego, ze okazało się że Niall jest też tutaj obecny. Myślałam, ze nie spotkam Go już, a zwłaszcza dzisiaj gdy nie czuje się najlepiej. Okazało się, że Niall Horan wręczał nagrodę w jednej kategorii. No cóż, stanęłam na srodku i zaśpiewałam:

https://www.youtube.com/watch?v=Uk32JhmiC7Q

Kika: You said that you'd never hurt me

Be the band-aid when I bleed

But I guess that that band-aid was all made of paper

Cause you never stuck to me

And you say that you conquered the lion

Without even trying

But she only gets stronger

She only bites harder and I only die fighting

You can run, you can run

But you know that I know just what you've done

You can run, you can run

But save those words for one on one

So when the lights go down

And the sun hits ground

You should know that I won't back down (I'll be waiting for you)

Knuckles out

And the guard in my mouth

When you're hungry for the next round (I'll be waiting for you)

Oh-oh, oh-oh-ooh, I'll be waiting for you

Oh-oh, oh-oh-ooh, I'll be waiting for you

Oh-oh, oh-oh-ooh

Yeah, don't take things too personal

But you made shit personal

Talking bout my bad habits

Man, fuck my bad habits

Don't act like you got none

You can run, you can run

But you know that I know just what you've done

You can run, you can run

But save those words for one on one

So when the lights go down

And the sun hits ground

You should know that I won't back down (I'll be waiting for you)

Knuckles out

And the guard in my mouth

When you're hungry for the next round (I'll be waiting for you)

Oh-oh, oh-oh-ooh, I'll be waiting for you

Oh-oh, oh-oh-ooh, I'll be waiting for you

Oh-oh, oh-oh-ooh

MM

You've got my name in your mouth

Forgive me when I knock it out

I love it when you talk about me

Just cause you don't know yourself

My jabs go go for broke, your teeth is on the floor

Thirty million people watchin', do you still want more?

Say gracious, gon' get it, I am winning but you isn't

Call your dentist 'cause I meant this

I don't see no competition

Goin' wild, Mikey Tyson, born a fighter, I will triumph

Bitch I thought you knew I was coming for your title

So when the lights go down

And the sun hits ground

You should know that I won't back down (I'll be waiting for you)

Knuckles out

And the guard in my mouth

When you're hungry for the next round (I'll be waiting for you)

Oh-oh, oh-oh-ooh, I'll be waiting for you

Oh-oh, oh-oh-ooh, I'll be waiting, I'll be waiting for you

Oh-oh, oh-oh-ooh, I'll be waiting for you

Gala oczywiście zakończyła się piosenką dla zwycięzców. Stanęłam na środku wykonując najwspanialszy cover na świecie, a wokół mnie i moich przyjaciół stali zwycięzcy i osoby wręczające w tym Horan. 

Blondyn trzymał na swoich rękach chłopca, któremu wręczał nagrodę, ten dzieciak był naprawdę cudowny i od razu się w nim zakochałam. Emanował taką dobrocią, ze żaden człowiek nie mógł mu się oprzeć, dlatego podczas śpiewania błam blisko Niego i oczywiście Irlandczyka.

https://www.youtube.com/watch?v=FoSx_MLXbAo

Kika: I've paid my dues

Time after time

I've done my sentence

But committed no crime

And bad mistakes

I've made a few

I've had my share of sand

Kicked in my face

But I've come through

And I need to go on and on and on and on

We are the champions - my friend

And we'll keep on fighting till the end

We are the champions

We are the champions

No time for losers

'Cause we are the champions of the world

I've taken my bows

And my curtain calls

You've brought me fame and fortune

And everything that goes with it

I thank you all

But it's been no bed of roses no pleasure cruise

I consider it a challenge before the whole human race

And I ain't gonna lose

And I need to go on and on and on and on

We are the champions - my friend

And we'll keep on fighting till the end

We are the champions

We are the champions

No time for losers

'Cause we are the champions of the world

We are the champions - my friend

And we'll keep on fighting till the end

We are the champions

We are the champions

No time for losers

'Cause we are the champions

Podczas after party ponownie stanęłam twarzą w twarz z Niallem.

N: Świetny chłopak, prawda.- wskazał na chłopca.

Kika: Tak, jest gwiazdą na dzisiejszej gali.- oboje nie wiedzieliśmy do czego zmierza rozmowa.

N: Co u Ciebie?- wypalił po chwili.

Kika: Jak zwykle.- odpowiedziałam.

N: Czyli?- dopytywał.

Kika: Gdybyś zawsze był, to byś wiedział.- odpowiedziałam syczącym głosem.

N: Oww, zabolało.- powiedział poważnie.

Kika: To po prostu Niall był ciężki rok, parę osób znów mnie zawiodło, a teraz mi ciężko. Ale nie przejmuj się, przejdzie mi, zawsze mi przechodzi.- chciałam odejść gdy ponownie przemówił.

N: To prawda co mówią media.- spojrzałam na Niego.

Kika: A co mówią?- zaśmiałam się dobrze wiedząc do czego zmierza.

N: Ze masz romans z Justinem.- patrzył we mnie jak w obrazek.

Kika: To chyba nie Twoja sprawa. Już nie.- powiedziałam z przekonaniem, ale w głębi duszy cos mnie zakuło.

N: Szybko się pocieszyłaś.- powiedział gdy odchodziłam, zakwasiłabym mu tą jego twarzyczkę, ale był mi dalej bliski. Bardzo bliski.

Lokalizacja: 21-24 grudzień 2015, Elbląg, Polska.

Na święta postanowiłam uciec jak najdalej się da, wiec wyjazd do Polski i spędzenia tych kilku pięknych dni w roku z rodziną wydawał mi się najlepszym rozwiązaniem. Już długo nie spędzaliśmy świąt wszyscy razem. Zawsze pokłóceni z samym sobą siedzieliśmy daleko od siebie, więc jak w Londynie zrobiło się dość ciepło postanowiłam przyjechać. Na każdym kroku mówiono o wydarzeniach w roli głównej ze mną, wiec szybko się spakowałam i poleciałam szukać schronienia w rodzinnym domu. Na początku było idealnie, zbyt idealnie jak na moją rodzinę. Odebrał mnie cudowny brat, mama jak w czasach dzieciństwa krzątała się od rana w kuchni, starsza siostra sprzątała nasz dom i przyozdabiała świątecznymi ozdobami, gdy my z Martą zajęte byliśmy kupowaniem prezentów. Na czas wyjazdu wyłączyłam telefon pozostawiając wszystko nie zamknięte. Kolejna ucieczka w moim wykonaniu. O wyjeździe do Polski wiedziały tylko trzy dziewczyny, które teraz stały mi się bardzo bliskie. W czwórkę tworzymy idealny team złamanych serc przez One Direction. Zmęczona i wyczerpana podróżą i przygotowaniami pierwszej nocy zasnęłam jak małe dziecko w swoim pokoju, który nie zmienił się jak do tej pory. Od momentu kiedy wyjechałam pakując rzeczy do małej walizki, uciekając przed złym światem w wieku 16 lat. Czy szukałam szczęścia? Nie, próbowałam zacząć żyć jak zwyczajna nastolatka bez bagażu który jest Nam niepotrzebny. Wyszło jak wyszło.. Poznałam czym tak naprawdę jest życie, złamane serce, depresja, alkoholizm, narkotyki i szansa łowcy talentu. Napis nad łóżkiem  „Miłość powinna się zdarzyć, a nie być uczuciem, o które na siłę zabiegamy.” nawet nie był zamazany.

***

Na drugi dzień, gdy tylko lekko uchyliłam oczy usłyszałam od najmłodszej siostry, ze w mediach znów zrobiło się gorąco po słowach Seleny. Mogłam nie zważać na jej słowa i po prostu nie reagować, ale ciekawość wzięła górę. Włączyłam laptopa, którego zabrałam ze sobą i z gorącą herbatą na kolanach przeglądałam strony internetowe. W końcu trafiłam na krótką wypowiedź brunetki.

S: To co wyprawia Justin z Kiką jest śmieszne i pozbawione wszelkiego taktu.- zaczęła.

- Oboje myślą, ze ich głupie zachowanie cos zmieni, a tak naprawdę chodzi im tylko i wyłącznie o rozgłos. Wciągnęli mnie i Nialla w jakąś głupią grę i myślą, ze rozdają w niej karty. Ja i Niall jesteśmy razem szczęśliwi i nie zamierzamy oglądać się w tył. Jesteśmy dorośli i zbyt zakochani, żeby bawić się z Nimi.- mówiła.

- Najgorsze jest to, ze w sumie trochę współczuje im obojgu. Karolina tak naprawdę nie wie, jaki prywatnie jest Justin i życie z Nim nie jest takie kolorowe. Po ostatnich wydarzeniach już widać, ze wciąga ją w złe towarzystwo. Zniszczy ją, uzależni od siebie, a potem zostawi jak mu się znudzi bądź zdradzi. A Justinowi współczuje źle ulokowanych uczuć, każdy dobrze widzi do czego dąży Kika. Potrzebuje rozgłosu i promocji zespołu więc łapie się najłatwiejszych możliwości. Ludzie w końcu zrozumieją, że chodzi jej o karierę kosztem innych ludzi. Niall i One Direction już się na Niej poznali, tak jak Calum z 5SOS, Matt i inni jej chłopacy. Współczuje jej.- zakończyła, a ja miałam łzy w oczach, bo to nie prawda. Nigdy nie chciałam nikogo wykorzystać w ten sposób. Popłakałam się, płakałam już dłuższy czas. Mam wrażenie, że jestem pozbawiona warstwy ochronnej. Powoduje to, że wszystko bardzo przeżywam. Bardzo dotyka mnie rzeczywistość, bo życie to nie rurki z kremem. Jestem przewrażliwiona, ale to jednak nie oznacza, że te smutne momenty nie są przeplatane chwilami, gdy naprawdę jest cudownie. Tylko, ze u mnie ich nie ma. Nie miałam na nic ochoty, a już na pewno na walkę z Seleną, więc smsy i telefony przyjaciół, ze powinnam coś powiedzieć, zabrać głos nie przemawiały za mną. Dopiero rozmowa z Garym dała mi sił. A zwłaszcza jego słowa:

G: Uzależniasz się od drugiego człowieka tak bardzo, że sama jego nieobecność Cię boli i wkurwiasz się na cały świat, gdy go nie ma. Niall postąpił jak dupek nasyłając Selene na Ciebie, ale nie daj im tej satysfakcji i walcz o siebie. Przegrałaś walkę, ale nie wojnę. Walcz o siebie.- powtarzał. Dlatego postanowiłam napisać krótkie oświadczenie.

Kochani,

zawsze się bałam. Bałam się być zbyt brzydka i bałam się być zbyt piękna. Bałam się za bardzo zbliżyć do drugiego człowieka i równie mocno obawiałam się odrzucenia. Bałam się drwin. Bałam się oskarżeń, że się mylę, i równie mocno obawiałam się uznania mnie za arogancką, kiedy miałam rację. Takie życie bardzo wyczerpuje. W końcu brakuje już sił, wszystkie źródła są puste i człowiek chce tylko wydobyć się ze swojego życia. Zmienić. Stać kimś innym. Tak głupio być w kimś zakochanym, potrzebujesz go do życia, bo bez niego jesteś nikim, ale czasami jak już nie wytrzymujesz, po prostu decydujesz sie odejść, raz i na zawsze, bo myślisz, ze to będzie najlepsze wyjście, a tak naprawdę umarła polowa Ciebie. Teraz jestem uwięziona między tym, co czuje, a tym, co wypada zrobić i co pomyślą inni. Zawsze wybierałam to, co sprawia, że mogę być szczęśliwa. Chyba nie chcemy aby, szczęśliwi byli wszyscy oprócz Nas. Pamiętam te wszystkie nieśmiałe początki z Niallem, te pierwsze spojrzenia, które mówiły “chodź mała, przy mnie będzie ci dobrze”, dlatego słowa jego „nowej dziewczyny” tak bolą i powodują smutek. Potrzebuje kochani Waszego wsparcia. Przetrwamy. Przejdziemy razem przez największe gówno, wyjdziemy cało z każdej najostrzejszej kłótni, w której będziemy się obrzucać bolesnymi słowami. Pokonamy nawzajem swoje słabości. Będziemy wzajemnie karmić się siłą, troską i czułością. Wiecie dlaczego? Wytrwamy razem dlatego, że się kochamy. Dlatego, że jesteśmy dla siebie ważni, najważniejsi. Będziemy dla siebie i ze sobą do samego końca. “Marzenia umierają i przepadają w otchłani czasu, to jedna z gorzkich prawd życia. Jedna z wielu.”- zakończyłam podpisując

Love you, x

Jest prawie wpół do pierwszej w nocy. Idźmy do cholery już spać. Rozmyślaniem nad życiem niczego nie zmienimy. Odłóżmy telefony, wyłączmy komputery. Jutro wstańmy rano zadowoleni i zacznijmy zmieniać swój świat….

***

POV Niall

Media od wczoraj żyją słowami Seleny i oświadczeniem Kiki. Sam nie wiem co mam myśleć. Sel w prawdzie przeprosiła mnie za swoje słowa i zachowanie. Rozumiem ją, cały czas stoi w przepaści z której nie może wyjść. Zawsze stała w cieniu Justina i próbuje się z niej wydostać. Różnie się to kończy, ale jest dobrą dziewczyną. Uwielbiam ją. Inaczej jest z Karoliną, czuje coś jeszcze do Niej i tak naprawdę nie wiem dlaczego to się tak skończyło. Chyba sam się bałem, po prostu bałem sie, ze zastąpi mnie kimś innym, kimś lepszym, bardziej zabawnym, kochanym, no kimś innym. Ta myśl mnie przerażała. Dziś spotkałem się na lunchu z Liamem. Wydaje mi się, ze zaprosił mnie do restauracji tylko po to, aby rozmawiać o brunetce z Dream. Nie myliłem się, jego słowa zabolały.

Li: Teraz pomyśl. Nie, nie chce, żebyś ją kochał. Pomyśl. Mogłeś mieć kogoś, kto zrobiłby dla Ciebie wszystko. Mógłbyś polegać na niej zawsze, w każdej sytuacji. Mogłeś z nią rozmawiać, śmiać się. Ale nie. Coś się zmieniło. Pomyśl. Pamiętasz jej uśmiech? Ten, który tak bardzo Ci się podobał. Ona już nigdy się tak nie uśmiechnie, bo to był uśmiech dla Ciebie. Tylko dla Ciebie. Pamiętasz, jak wkurzałeś się kiedy nie odbierała? Jak bałeś się wtedy, że coś mogło jej się stać? A kiedy oddzwaniała, czułeś ulgę. Pamiętasz to? Pamiętasz, jak uśmiechałeś się, kiedy zobaczyłeś sms od niej? Jak nie mogłeś doczekać się waszego spotkania? Pamiętasz, jak ona mówiła Ci o kolegach, a Ty byłeś zazdrosny, ale zapewniała Cię, że jesteś najważniejszy. Wierzyłeś jej. Pamiętasz, jak tęskniłeś? Pamiętasz, jak czekałeś? Pamiętasz, jak pierwszy raz pomyślałeś o niej, że coś dla Ciebie znaczy? Pamiętasz, jak zrozumiałeś, że ją kochasz? Pamiętasz to wszystko? Teraz pomyśl jak wiele miałeś, jak wiele straciłeś i jakim jesteś dupkiem, że ją skrzywdziłeś.- powiedział mi na samym początku naszej rozmowy, nie zdążyłem się przywitać, a On urządza mi kazania.

N: Wiem Li, sam dobrze wiem co zrobiłem. Wiele razy chciałem jej się wytłumaczyć, ale jakoś nie umiałem. Pisałem listy i darłem je. No, ale to oczywiste, że człowiek nie umie wytłumaczyć innym tego, czego sam dokładnie nie rozumie.

Li: Chrzanisz! Chrzanisz pierdoły Niall, w które sam nie wierzysz!- mówił.

-   Niewielu jest ludzi, z którymi chcemy przebywać i z którymi jest nam dobrze przez większość czasu. Jeśli uda Ci się kogoś takiego znaleźć, pamiętaj: walcz o niego. Ja tego nie zrobiłem z Sophią i zobacz jak to się skończyło.

N: Nie wiesz jak bardzo nienawidziłem tego, że nie mogłem jej powiedzieć jak pięknie wyglądała każdego dnia. Nienawidziłem dystansu, który czuliśmy, mimo tego, że byliśmy blisko. Kochałem to, jak pięknie wyglądała każdego dnia. Kochałem jak zdystansowani byliśmy, mimo że czuliśmy bliskość. Ale nie wytrzymałem chyba presji. Jestem dupkiem.- załamałem się.

Li: Widzisz tego chłopaka co robi prace domową pod szkoła? – wskazał palcem na chłopaka siedzącego naprzeciwko Nas.

- Nie mógł zrobić tego wczoraj, próbował wybić samobójstwo z głowy najlepszego przyjaciela. Widzisz tą wytapetowaną laskę? Boi się, że ktoś zobaczy jej blizny na twarzy. Widzisz tego chłopaka, co nosi długie rękawy codziennie od dwóch lat? Nie chce żebyś zobaczył jego rany. Widzisz ją, tą z obdartymi ciuchami? Jej rodziców ledwie stać na jedzenie. Dziwisz się, dlaczego ona nigdy nie zaprasza nikogo do domu? Nie robi tego, bo nie chce żebyś zobaczył jej pijanego tatę, śpiącego na podłodze jak co wieczór. Zauważyłeś, że ona nie śmieje się z żartów o gwałcie? Zgwałcono ją. Widzisz tego chłopaka, do którego wszyscy idą po pomoc? Chciałby, żeby jemu tez ktoś pomógł.

Widzisz jego, tego z wielkimi workami pod oczami? Cierpi na bezsenność, boi się zasnąć. Widzisz ją, tą z kompletnie płaskim brzuchem? Nie cierpi własnego ciała. Widzisz ją, tą co buja cały dzień w obłokach? Ma schizofrenie. Widzisz tego chłopaka, który zawsze obgryza paznokcie? Ma raka, nie wie ile czasu mu pozostało.

Widzisz go, wiesz, że on wie wszystko o 9/11? Tego dnia stracił rodziców. Widzisz ją, tą co zawsze ma przy sobie telefon? Czeka na telefon od policji. Cztery lata temu porwano jej siostrę i do tej pory jej nie znaleźli.- wskazywał po kolei palcami. Nie wiem czy wiedział wszystko o tych ludziach, czy po prostu chciał zwrócić moją uwagę na otaczający Nas świat.

- Nie oceniaj ludzi zbyt szybko nigdy nie wiesz dlaczego tacy są. Wygląd, mentalność nie pozwolą ocenić drugiego człowieka takim, jaki naprawdę jest. Wygląd to tylko taka jakby ’maska zewnętrzna’ która nie oddaje tego, jakim człowiekiem jesteś w środku. Dlatego nie można poznać drugiej osoby po wyglądzie, irytujące, że większość tak właśnie ocenia innych. A Ty wydaje mi się że tak zrobiłeś z Kiką.- wstał. Od razu spojrzałem na jego ruch.

- Zastanów się Niall czego chcesz od życia i wtedy zadzwoń. Na razie bracie!- wyszedł zostawiając mnie samego z tymi wszystkimi myślami.

Postanowiłem zaryzykować i zadzwonić do dziewczyny, wykręciłem numer, pierwszy, drugi, trzeci sygnał. Odebrała za czwartym z zachrypniętym głosem.

Kika: Hallo!- wyczułem, ze jeszcze spała.

N: Cześć!- powiedziałem przejęty.

Kika: Kto mówi?!- poczułem że odżyła, tak jakby nie spodziewała się mnie i nie zauważyła kto zadzwonił.

N: Niall, możemy porozmawiać?- zapytałem, a moje serce waliło.

Kika: O czym?!- warknęła.

N: Chciałem prze…- nie dała mi dokończyć.

Kika: Ale to nic nie znaczy!- wrzasnęła roztrzęsiona.

- Nie możesz tego zrozumieć? Nie ma znaczenia, ze chcesz przeprosić. Nie ma też znaczenia co do Ciebie czuje. Za każdym razem, kiedy Cię widzę, słyszę, mogę myśleć tylko  o jednym. Jak we wczorajszy wieczór wypłakiwałam sobie oczy, żeby w ogóle móc zasnąć! Nawet jeśli Cię kocham, to jednocześnie nienawidzę! Nic nie poradzę, ale tak właśnie czuję! Daj mi spokój, nie dzwoń! Zapomnij.- rozłączyła się, a ja czułem jak teraz płacze. Choć była daleko, ja i tak czułem co czuje. Nawaliłem, kolejny raz!

***

POV Kika

Dziś wigilia, dzień który jednoczy ludzi. Pozwala spędzić czas z ludźmi, których kochamy. Pamiętam jak kiedyś marzyłam, aby spędzić ten wyjątkowy dzień z osobom, którą kocham. Wtedy były marzenia, a dziś są tylko plany. Wciąż nie mamy czasu i wciąż ich nie spełniamy. Po wczorajszej rozmowie z Niallem chyba dopiero teraz tęsknie za Nim. Minęło pięć dni, pięć dni męczarni, które wydają się całą wiecznością. Nocą zasypiam z płaczem, żałując, ze odeszłam, żałując, że On nie może być inny, żałując że nie jesteśmy razem. Jak długo będzie trwać ta udręka? Jestem w piekle. Oplotłam się ciasno ramionami, aby nie rozsypać się na kawałki. Tęsknie za Nim. Naprawdę tęsknie… Kocham Go to proste. Trwałam w takim stanie chyba z półtorej godziny. O dziewiątej obiecałam sobie, ze będę jakoś funkcjonować, wstałam i ruszyłam ze sztucznym uśmiechem w stronę kuchni. Zatrzymałam się tuż przed uchylonymi drzwiami słysząc rozmowę.

- Sama jest sobie winna. Nie wiem dlaczego, ale za każdym razem są przez Nią problemy. Jakby nie mogła ulokować swoich uczuć raz a porządnie. Ta cała szarpanina, udawanie, ze jest wszystko okej. Nie może być tak, że każdego dnia przez Karolinę musimy zmierzać się ze wstydem. Nie wiem co chce tym pokazać, ale to już nie jest zabawne. Ludzie się z Nas śmieją, szepczą, plotkują, a ją to bawi. Najlepiej byłoby gdyby jej nie było.- usłyszałam. W moich oczach nabrały się łzy, moja rodzina naprawdę tak mnie nienawidzi i wstydzi się mnie. Momentalnie odwróciłam się i wróciłam do pokoju. Usiadłam na łóżku zastanawiając się czy naprawdę chce tu zostać. Nie mogę, nie chce udawać, ze jest w porządku. Spakowałam się w plecak i ukradkiem wyszłam z domu. Rodziców najpierw kochamy dlatego, że wydają się wszechpotężni, potem odkrywamy, że są straszliwie bezbronni, ale kochamy ich mimo wszystko, choć w codziennej krzątaninie czasem zdarza się nam o tym zapomnieć. Postanowiłam wrócić do Londynu.

Najpierw godzinna tułaczka autobusem do Gdańska, a potem dwu i pół godzinny lot do Londynu. Około 18 byłam już na miejscu, w domu. Zmarznięta i zapłakana zastanawiałam się co mam ze sobą zrobić. Są święta, a ja z każdego miejsca uciekam jak jakiś Judasz. Spojrzałam na zegarek gdy dostałam smsa od Harrego.

Od Hazza J

Wesołych Świąt mała! Love you, x

Do Hazza J

Mogę zadzwonić? Potrzebuje uczucia… że ktoś mnie jednak kocha..

Nie musiałam długo czekać na odpowiedź, po chwili mój przyjaciel zadzwonił.

H: Co się dzieje?- zapytał zmartwiony.

Kika: Jestem do niczego.. Każdy ma mnie dość i się mnie wstydzi.- powiedziałam rozklejając się.

H: Co Ty mówisz? Nie prawda.. Są święta, spędź je z rodziną i nabierz dystansu do wszystkiego.- próbował mnie wesprzeć.

Kika: Nienawidzę ich, nienawidzę świat, Hazz. Chce zniknąć.- powiedziałam to co czułam.

H: Gdzie jesteś?- od razu się odezwał.

Kika: Wracam do domu..- odpowiedziałąm.

H: Dobrze, a gdzie teraz jesteś.- zapytał.

Kika: Na lotnisku.

H: Czekaj tam! Już jadę.- rozłączył się.

Nie miałam jakiś tam planów więc poczekanie na Harrego i przytulenie się do Niego wydawało mi się dobrą opcją. Pojawił się po dwudziestu minutach, zatrzymał swój samochód na postoju taksówek, podszedł do mnie, przytulił i zabrał plecak.

H: Wsiadaj!

Kika: Ale..- próbowałam cos powiedzieć.

H: Nie czas i miejsce na to. Za chwile zjadą się dziennikarze i zauważą nas fani. Wsiadaj!- powiedział rozglądając się na boki. Zrobiłam to co powiedział. Po chwili ruszyliśmy w nieznane.

Kika: Dokąd jedziemy?- zapytałam gdy wyjechaliśmy z Londynu.

H: Do Holmes Chapel.- odpowiedział zadowolony.

Kika: Ale dlaczego?- dopytywałam.

H: Na święta.- odpowiedział.

Kika: O nie, wysadź mnie. Nie chce jechać do Twojej rodziny, to będzie głupio wyglądało.- zaczęłam mówić jak nakręcona.

H: Przestań, mama już wie, zgodziła się, a Gemma cieszy się jak głupia że cię przywiozę.

Kika: Proszę Cię Hazz, odwieź mnie do Londynu.- powiedziałam.

H: Nie mogę.- uśmiechnął się.

Kika: Dlaczego?

H: W święta nikt nie może być sam.- ścisnął moją dłoń.

Zasnęłam w jego samochodzie z myślą o tym co powiedział: W święta nikt nie może być sam.

Lokalizacja: 25-26 grudzień 2015, Holmes Chapel, UK.

Sama nie wiem jak znalazłam się w domu Harrego Stylesa, a bardziej w jego sypialni, bo chyba jest to Ona. Ciemne sciany, dookoła plakaty chłopaków i nagrody. Jak każda dziewczyna zaczęłam się rozglądać. Po chwili do pokoju wszedł Hazz w mikołajowej czapce z tacą pełną owoców.

H: Nareszcie wstałaś.- uśmiechnął się.

Kika: Sama nie wiem jak to się stało i jak znalazłam się tutaj.- wskazałam na ściany.

H: Zasnęłaś w samochodzie i razem z mamą zadecydowaliśmy, ze nie warto Cię budzić więc przyniosłem cie tutaj.

Kika: Dziękuję.- lekko się uśmiechnęłam.

H: A bym zapomniał.- uśmiechnął się.

- To dla Ciebie.- podał mi śniadanie.

Kika: Dziękuję, nie trzeba było.

H: Trzeba, trzeba. Mama mówi, ze wymarniałaś, jesteś blada i osłabiona, więc już Cię ostrzegam, ze będzie Cię tuczyć.- uśmiechnął się ponownie.

Kika: Podziękuj jej, ale nie zostanę u Was, wrócę dziś do Londynu.

H: Ani się waż!- zagroził palcem.

Kika: Hazz, są święta.- upomniałam Go.

H: No właśnie, są święta. Mam Cię nie wypuści.

Kika: No dobrze, ale zaraz po świętach wracam.

H: Dobrze, a teraz jak chcesz możesz wziąć prysznic.- wskazał na drzwi do łazienki.

Kika: Chętnie.- wstałam i ruszyłam do środka. Zatrzymałam się przed drzwiami.

H: Ręczniki są w środku, a tu jest Twój plecak.- wskazał na mój plecak stojący obok ściany.

Kika: Poczekasz na mnie?- zapytałam.

H: Jasne.- położył się na łóżku śpiewając jedną z piosenek One Direction.

Gdy wróciłam Harry lekko drzemał, położyłam się obok niego gdy się przebudził.

H: Nareszcie! Trwało to wieczność.- powiedział, a ja się zaśmiałam.

Kika: Wcale nie!

H: Wcale tak!- zaczął się droczyć.

- Chodź idziemy, trzeba mamie pomóc.- wstał i podał mi dłoń.

Kika: A nie mogę zostać tutaj?- zapytałam.

H: Dlaczego?

Kika: Tak będzie lepiej.- powiedziałam.

H: Dlaczego nie chcesz spotykać się z ludźmi?

Kika: Bo za łatwo się do nich przywiązuję, a oni za szybko znikają.- odpowiedziałam.

Styles w końcu mnie namówił i zeszłam na dół, przez cały dzień pomagałam w kuchni Anne i Gemmie, a wieczorem wszyscy usiedliśmy do wspólnej kolacji gdzie zajadaliśmy się pysznym indykiem mamy Harrego. W Wielkiej Brytanii świętowanie Bożego Narodzenia wygląda zupełnie inaczej niż w Polsce. Tutaj ludzie zazwyczaj świętują 25 i 26 grudnia, dlatego resztę wieczoru spędziliśmy przy kominku zajadając się puddingem.

***

Z samego rana wszyscy zbiegliśmy na dół w poszukiwaniu prezentów, stanęłam zaraz za kanapą czekając nie czekając za prezentem.

H: A Ty nie otwierasz swojego?- rzucił w moją stronę prezentem.

Kika: Dla mnie?- zdziwiłam się.

H: No pewnie, otwieraj.- uśmiechnął się.

Jak się okazało otrzymałam od rodziny Styles zestaw kosmetyków, zimową czapkę z szalem i okulary słoneczne.

Kika: Tylko, ze ja nie mam nic dla Pańs…- przerwała mi mama chłopaka.

A: Daj spokój Karolina, jak długo się znamy. Nie są nam potrzebne prezenty. Cieszymy się, że zechciałaś spędzić z Nami święta i to już jest wielki prezent.- uśmiechnęła się.

Kika: Ale i tak głupio się czuję.- odpowiedziałam.

G: Pójdziesz ze mną i mamą jutro na zakupy i będziemy kwita.- dodała Gemma.

Po chwili wszyscy się przytuliliśmy. Było tak rodzinnie i ciepło.

Po południu jak wczorajszego wieczora razem z Harrym wylądowaliśmy z lampką wina, rozpalonym kominkiem przed telewizorem. Rodzice chłopaka udali się do sąsiadów, a Gemma obiecała przyjaciółce, ze wpadnie do Niej i wybiorą się na seans filmowy. Oglądaliśmy Kevina samego w domu gdy zadzwonił telefon chłopaka.

H: Hallo?!- powiedział przykładając telefon do ucha.

- A no cześć! Co u Ciebie?- mówił rozmawiając przez telefon. Chciał się podnieść i podejść do okna, ale razem z kocem, którym byliśmy przykryci wylał na mnie wino.

Kika: Harry!- krzyknęłam.

Chłopak spojrzał na mnie i bezgłośnie przeprosił.

H: Tak, tak. Z kim jestem?- spojrzał na mnie.

- Ehmmm, z Kiką.

- Tak, tak.  Spędza u mnie święta.

- Pozdrowienia od Nialla.- powiedział do mnie, a moje serce zaczęło bić głośniej. Nic nie powiedziałam.

- Tak, dzięki stary. Tobie też wszystkiego dobrego. Chcesz ja do telefonu?- spojrzał na mnie.

Zaczęłam kiwać głową, ze nie. Chłopak co chwile zbliżał się do mnie ze słuchawką.

- Porozmawiaj z Nim.- wyszeptał patrząc mi w oczy. Zbliżał się coraz bardziej, gdy napłynęły do moich oczu łzy, zauważył je i wytarł swoją dłonią.

H: Wiesz co Niall, Karolina poszła do łazienki. Oddzwonię później.- rozłączył się, rzucając telefon na kanapę i przytulając mnie.

Gdy już doszłam do siebie, a Harry wypuścił mnie ze swoich ramion zapytał:

H: Kochasz Go?- zajęłam miejsce na kanapie przełykając ślinę.

Kika: Tak, kocham. Ale co z tego? Jak Niall ma mnie głęboko w dupie? Co z tego, ze ryczę jak głupia, nie mogę spać, chodzę jak jakaś pojebana i nie mogę znaleźć sobie miejsca. Rzygam już tymi motylkami w brzuchu, wkurwiają mnie za każdym razem jak o nim pomyśle. Najchętniej usunęłabym i obudziła się dopiero jak mi przejdzie.- wydaje mi się, ze Styles jest jedynym z chłopców, który tak naprawdę mnie rozumie. Niby jest najmłodszy, ale i zarazem najodpowiedzialniejszy.

Lokalizacja: 27-30 grudzień 2015, Londyn, UK.

A: Jesteś strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie. Jest euforia czyli nagła radość z drobiazgów, albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzisz trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważasz różne piękne sprawy, tak widzisz syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje Ci masę możliwości musi w końcu z Ciebie wyjść. Jak zaczynasz ją w sobie kumulować jest źle.- powiedziała mama mojego przyjaciela gdy wracałam do Londynu.

Do swojego domu wróciłam koło 18, Sophia już przyprowadziła Bogdana, który na mój widok merdał ogonem. Wzięłam Go na ręce i siadając na kanapę włączyłam swoją sekretarkę. Było tam mnóstwo wiadomości, Perrie, Elka, Soph i Gary składali życzenia świąteczne, Charlotte śpiewała do słuchawki po jakiejś imprezie z Holly, Ben pytał kiedy wracam z Polski, Ila z Kasią pytały czemu nie wpadłam na coroczne świąteczne spotkanie, nawet mama pytała się gdzie jestem i prosiła o kontakt. Ostatnia wiadomość była od Paula, który przypominał mi o wywiadzie, który jest jutro. Nalałam sobie lampkę czerwonego wina i powłóczyłam po mieszkaniu, po czym poszłam spać.

***

Paul z Benem przyjechali punktualnie o dziesiątej, wpakowaliśmy się do jednego samochodu i ruszyliśmy w stronę miejsca gdzie miał odbyć się wywiad. Po umalowaniu i uczesaniu przez panie pracujące podczas programu zajęłam miejsce na wysokim krześle obok blondynki.

- Jak będziesz gotowa, zaczniemy.- uśmiechnęła się.

- Megan.- podała dłoń.

Kika: Kika, Karolina.- uśmiechnęłam się.

M: Witam Państwa w kolejnym odcinku Looku na miasto. Moim dzisiejszym gościem jest kobieta, a bardziej dziewczyna sukcesu. Młoda, piękna i utalentowana. Przeszła dość długą drogę, aby być tam gdzie inni tylko marzą. Stała się gwiazdą, która ostatnimi czasami świeci najjaśniej. Wokalistka zespołu Dream i cudowna kobieta z wielkim sercem. Witaj!- przywitała się.

Kika: Dzień dobry!- spojrzałam do kamerę.

M: Wiesz dlaczego się spotkaliśmy?- zapytała.

- Ostatnio dużo się o Tobie mówi, prawie nie schodzisz z okładek magazynów. Jesteś młoda, masz zaledwie 22 lata, a osiągnęłaś wiele. Nie tylko dzięki Simonowi i One Direction, ale temu, ze twardo stąpasz po ziemi i pomagasz potrzebującym. Na początku kariery postawiłaś wszystko na jedna kartę i rozebrałaś się dla jednego męskiego magazynu przekazując pieniądze za sesję dla fanki, która potrzebowała operacji. Teraz podobno wsparłaś jeden z ośrodków walczących z nałogami, ponadto wspierasz ludzi z depresją, pomagasz domom dziecka i schroniskom dla zwierząt. Posiadasz duże serce jak na tak małą osobę.- uśmiechnęła się.

Kika: To nie kwestia serca, a chęci pomocy. To również nie kwestia pieniędzy, bo można pomagać bez tego, jak i sławy. Z dnia na dzień przybywa wolontariuszy, którzy niosą chęć pomocy innym, więc nie jestem sama. Widać, ze społeczeństwo chce pomagać i robi to.- odpowiedziałam.

M: Przyznaj się, dlaczego to robisz? Chodzi Ci o sławę, pieniądze?- wypytywała.

Kika: Anie o pieniądze, ani o sławę. Mam duży dług wdzięczności za to gdzie jestem, co osiągnęłam i każdego dnia mogę się spełniać w tym co kocham. Simon Cowell mi i moim przyjaciołom dał szanse, której nikt inny nie chciał dać. Obudził w nas lwa gotowego do walki. Więc skoro ktoś pozwolił mi spełniać swoje marzenia ja nie mogę odwzajemnić się tym samym.

M: Fakt dużo zawdzięczasz Simonowi jak i One Direction. Nie czujesz presji?

Kika: Presja nie odstępuje mnie prawie nigdy. Na każdym kroku boję się, ze robię coś źle i będzie to źle odebrane. Ale to kwestia przyzwyczajenia, już z tym nie walczę. Staram się być sobą.

M: Nagraliście już dwa albumy, jesteście w trakcie przygotowywania materiału na trzecią płytę, skończyliście trasę i supportowanie One D. Co teraz? Jakie masz plany? Jakie plany ma Twój zespól?

Kika: Jak na razie odpoczywamy, nabieramy sił. Zbieramy materiały na kolejną płytę.

M: Co z kolejną trasą? Wybieracie się gdzieś?

Kika: Na chwile obecną odpoczywamy, jeszcze nie mamy nic ustalone.

M: Będziecie kolejnym suportem czy próbujecie zrobić coś sami?

Kika: Okaże się w styczniu, tak jak powiedziałam na chwile obecną odpoczywamy i cieszymy się zżyciem.- powiedziałam.

M: Czy myślisz, że zaszły w Tobie jakieś zmiany w ciągu ostatniego roku? Jakie?- spojrzała na mnie.

Kika: Zrodziło się we mnie więcej obojętności. Odwróciło się kilku ludzi. Kilka razy upadłam i nie potrafiłam się podnieść. Więcej niż kilka razy płakałam i nie umiałam przestać. Kogoś znienawidziłam, a kogoś chyba pokochałam. Ktoś dał mi lekcję życia. Uświadomiłam sobie, że nic nie jest na zawsze i że ludzie już do końca świata pozostaną egoistami. Przez cały rok trzymałam za rękę nadzieję, wierząc, że to pomoże. Zwątpiłam bardziej w międzyludzkie zaufanie. Postawiłam na swoim i dużo przez to w ciągu ostatniego roku wygrałam. Stałam się silniejsza na pokaz i słabsza, gdy zostaję sama. Polubiłam samotność, noc i ciszę. I wydaję mi się, że coś straciłam. Tylko jeszcze nie wiem co.- powiedziałam, a Megan uważnie mnie słuchała.

M: Faktycznie, dużo się teraz mówi o Twoim życiu prywatnym. Rozstaniu z Niallem Horanem, jak jest naprawdę, jak się czujesz?

Kika: To dość trudne i na chwile obecną dość bolesne. Z Niallem nie było nam z sobą dobrze, jakby mogła pani sądzić. Lecz jeszcze gorzej było nam bez siebie. Rozstawaliśmy się, wracaliśmy, znów się rozstawaliśmy, znów wracaliśmy. I za każdym razem przyrzekaliśmy sobie, że już się nie rozstaniemy. Po czym znów to samo.

M: Zapomniałaś już o Nim? Wyleczyłaś się?

Kika: Nie zapomniałam do dziś. Początkowo nie chciałam tej pamięci, nienawidziłam jej, chciałam ja zniszczyć, zabić, pogrzebać, z czasem jednak przyzwyczaiłam się do Niej, a ostatnio chyba nawet pokochałam. Ale to wcale nie znaczy, ze przestała boleć. Najbardziej boli przez drobiazgi, gdy dobiegają mnie dźwięki piosenki, którą razem słuchaliśmy, gdy ktoś wymieni tytuł filmu, o którym rozmawialiśmy, gdy poczuje zapach perfum, których używał, gdy gdzieś usłyszę jego imię, wciąż tak bliskie i ukochane.

M: Życzysz mu źle? Masz żal do Niego?

Kika: Nie, na pewno nie. Kocham, yy kochałam Go, był mi i nadal jest bliski więc nie mogłabym. Spędziłam z Nim prawie rok, wiec nie mogłabym. Mam nadzieję, że dobrze mu tam beze mnie, bo ja nic nie robię dobrze bez Niego.

M: Może jeszcze nic straconego?- zapytała.

Kika: Może kiedyś jeszcze się spotkamy, może kiedyś spojrzymy sobie głęboko w oczy, może kiedyś się w sobie zakochamy, ale na chwilę obecną życzę mu szczęścia, a sobie wstania na nogi i robienia tego co kocham.

M: Oprócz związku z Niallem i waszym rozstaniu, dużo mówi się jeszcze o Justinie i waszych relacjach. Zdradzisz Nam co Was łączy?

Kika: Justina znam od kilku miesięcy, pierwszy raz spotkaliśmy się na gali w LA, wymieniliśmy kilka zdań i koniec. Kontakt się urwał. Dopiero ostatnio odnowiliśmy kontakty i to dzięki mojej przyjaciółce. Dowiedziała się, że Justin przebywa w Londynie, zaprosiła Go na spotkanie i tak poszło. Nie przyjaźnimy się, ale nie ukrywam że jest dobrym kandydatem na przyjaciela. Jak na razie kolegujemy się. Poszliśmy razem na gale w Londynie. To wszystko.

M: Na tą sama gale na której był Niall Horan i Selena Gomez.

Kika: Było tam mnóstwo znanych osób, nie zwróciłam dokładnie uwagi, ze byli tam oni.- skłamałam.

M: Czyli Justin to kandydat na przyjaciela? Jak wyjaśnisz wtedy Wasz wspólny wyjazd do Chicago.

Kika: Po gali spotkaliśmy się jeszcze kilka razy, na lunchu, spacerze, spędziliśmy dzień razem i tak wyszło. Zaproszenie wypłynęło od Justina, a ja postanowiłam skorzystać. Nie żałuje, to był miły wypad.- uśmiechnęłam się.

M: Dużo mówi się też o wydarzeniach, które miały tam miejsce.

Kika: Faktycznie, media dużo piszą i zazwyczaj koloryzują sytuacje. A zwłaszcza te za oceanem. Robią to dlatego, ze ludzie szukają sensacji. Tak naprawdę nie broiliśmy jak piszą media.

M: Podczas pobytu w Chicago spotkałaś się na imprezie z Luisem Tomlinsonem, gdzie podobno pocałowałaś Biebera i razem opuściliście klub trzymając się za ręce.

Kika: Tak jak już powiedziałam szybciej media szukają sensacji, każde powiedzenie komuś na ucho coś w głośnym klubie jest całowaniem i koleżeńskie trzymanie za rękę też.

M: Czyli na pytanie kim dla Ciebie jest Justin Bieber nie znasz odpowiedzi?

Kika: Kolegą.- powiedziałam.

M: Jakimi słowami zakończyłabyś dzisiejszy wywiad?- zapytała na sam koniec.

Kika: Oprócz chwil idealnych i doskonałych, których jest naprawdę mało, życie składa się z wtorków, czwartków i godziny trzynastej.

M: Moim i Państwa gościem była wokalistka Dream, Karolina Goldberg znana szerszej publiczności pod pseudonimem Kika. Dziękuję bardzo.- kamery wyłączyły się, a Megan podała mi swoją dłoń.

M: Jeszcze raz dziękuję za wywiad i zyczę powodzenia.- uśmiechnęła się.

Kika: Dziękuję.- obie opuściliśmy miejsce wywiadu jeszcze rozmawiając. Po powrocie do domu wypiłam lampkę wina wpatrując się w krople deszczu które pokryły cały Londyn.

***

Z samego rana, gdy w moim mieszkaniu pojawił się Ben i zapytał jak się czuję odpowiedziałam szczerze:

Kika: Czuję się taka wiesz, niewystarczająca. Nie wystarczająco piękna, mądra, chuda. Nie wystarczająco wystarczająca.- nie owijałam w bawełnę.

B: W takim razie co dziś robimy?- zapytał.

Kika: Chciałabym odwiedzić kilka miejsc. Najpierw chce zawieźć to.- wskazałam na karmy dla zwierząt.

B: Schronisko?- zapytał.

Kika: Tak. Potem to.- wskazałam na siatki z ubraniami.

B: Co to?

Kika: Zrobiłam porządek w szafach i nie będę tego nosić.- odpowiedziałam.

B: Wiec gdzie z tym jedziemy?

Kika: Dom dziecka w Polskiej dzielnicy.- odpowiedziałam.

B: Okej, a potem.

Kika: Potem byłbyś już wolny.

B: W takim razie spakuje to do auta.

Kika: Jakbyś mógł to do mojego, chce dziś prowadzić.- nie odpowiedział, ale wiem, ze się zgodził.

Po godzinie ruszyliśmy w podróż, Ben w prawdzie stresował się siedząc na fotelu pasażera z Bogdanem na kolanach, ale w końcu się przyzwyczai. Około 14 pod domem dziecka rozstaliśmy się. Nie chciałam jeszcze wracać do domu, ale też nie chciałam aby towarzyszył mi Ben. Okłamałam Go, ze wracam do domu i ruszyłam w stronę ośrodka dla osób uzależnionych. Wchodząc do budynku przeszedł mnie dreszcz, idąc dalej korytarzem usłyszałam, ze zbliża się kolejna sesja dla uzależnionych. Wciągnęłam kaptur na głowę i ruszyłam za Nimi, nie wiem dlaczego to zrobiłam. Czułam taką chęć.

Na drzwiach do pomieszczenia wisiał duży napis „ Witaj w moim pamiętniku”, wchodząc do środka zauważyłam, ze miejsca się wypełniają. Zajęłam miejsce na samym końcu. Po chwili do Sali wszedł starszy mężczyzna z siwymi wąsami. Stanął na samym przodzie na podeście i zaczął mówić:

- Kto pierwszy?

Po chwili na podest weszła młoda dziewczyna, usiadła na krześle i zaczęła mówić:

- Nie wiem od czego zacząć. Standardowo zaczyna się tak: Mam na imię Meg, jestem alkoholiczką. To bardzo chujowa formuła. Wszyscy musimy się jej nauczyć. To znaczy: nie wszyscy. Ci którzy mają problem. Kiedyś pomyślałam sobie, ze jak już nie ma miłości, jak odejdzie lub umrze to człowiek nie ma już nic lepszego niż tylko pić i pić i skończyć marnie., bo niby dlaczego nie.- po chwili wstała, zeszła z podestu i zajęła swoje miejsce.

Nie zdążyłam się odwrócić gdy na podeście był młody chłopak.

- Jedna kreska, druga kreska, pamiętam jak mówili pierwsza leci na testa. Wszystko było za darmo, bez ograniczeń. To sekret. Jedną rzeczą, która polega ograniczeniom byłem ja. Postępowałem jak mi kazali. Siedzisz na swoim miejscu, dopóki Ci nie powiedzieli wstań! Stoisz nieruchomo dopóki nie powiedzieli Idź! Może taki sposób mi odpowiadał, to było łatwe. Wszystko podane na tacy. Nie musiałem o niczym myśleć. Nie musiałem nawet czuć. Gdy byłem na haju zastanawiałem się jak ta planeta trzyma się moich stóp.- powiedział chłopak który nawet się nie przedstawił. Kolejną osobą był starszy mężczyzna.

- Moja gra w kasynie chyba się poprawiła, więc byłem w mniejszej maniakalnej depresji, ale dalej nie miałem żadnych przyjaciół, wszystkich nienawidziłem, bo byli tacy fałszywi. To zabawne, do czego człowiek robi się zdolny, kiedy w grę wchodzi coś, czego nie można mieć. Wiecie jak się gra w karty... czasami trzeba poświęcić rodzinę, bo każda gra zawiera w sobie ideę śmierci.- zaśmiał się ironicznie i wyszedł z Sali pozostawiając swoje miejsce wolnym.

- Zycie powoduje palenie.- powiedział mężczyzna prowadzący sesje.

- Mówimy jebane papierosy, tylko śmierdzę, tracę pieniądze. Psuje własne zdrowie, wkurwiłem się… muszę zapalić. Postanawiasz w końcu przerzucić się z tytoniu na elektryczne. Zapominasz, ze niektóre rodzaje papierosów elektrycznych mają wysoki poziom trujących chemikaliów. Na przykład nitrozoamin, substancję ta poddano eksperymentowi na szczurach. Po kilku miesiącach wykryto u Nich i u Ciebie raka.

Nastała cisza gdy dziewczyna obok mnie krzyknęła

- Zajęci zżyciem nie mają czasu na Internet, zajęci Internetem nie mają czasu na życie.

- Czy ktoś jeszcze chce coś powiedzieć?- zapytał mężczyzna.

Po chwili wstała piękna blondynka o niebieskich oczach, nie podeszła do podestu, odwróciła się do Nas i powiedziała.

- W okaleczaniu się, często nie chodzi o to by się zabić… Często chodzi o to, żeby zadać sobie ból. Dlaczego? Bo ludzie którzy okaleczają swoje ciało uważają, ze zasługują tylko na ból.- powiedziała a ja zasłoniłam swoje blizny.

- Dlatego cięcie się to nie zabawa. Do wszystkich debili z żyletkami moda modą, ale igranie ze śmiercią to nie zabawa, a jak zaczniesz już to nie przestaniesz. Nigdy nie będę żałowała tego, ze się pocięłam. Nigdy.

Po godzinie sesja się skończyła, wstałam z miejsca, poprawiłam kaptur i wyszłam. Przy recepcji zostawiłam pielęgniarce czek. Ośrodek pomaga walczyć im z uzależnieniem i pomógł mi przemyśleć swoje życie. Od dziś stanę się obojętna. Będę obojętnym. Bez duszy i serca. Obojętnie się budzić i z taką samą wyuzdaną obojętnością zasypiać. Nosić ją w sercu, jednocześnie serca nie posiadając. Taka abstrakcja. Nikogo nie całować. Nikomu nie pozwalać się kochać. Tylko oddychać i trwać.

Po powrocie do domu usiadłam w salonie z książką i zaczęłam czytać. Czytać, czytać, żyć i zapomnieć.

***

S: Wiesz dlaczego niektórzy ludzie udają, że nic nie czują?

Bo czują za dużo. I to ich przeraża- powiedziała Sophia gdy wchodziliśmy do centrum handlowego na drugi dzień.

E: Chrzanisz Soph, w każdej silnej kobiecie jest pierwiastek słabości, który mężczyzna powinien chronić, nie wykorzystywać.- dodała Eleanor.

P: A ja tam sądzę, ze nigdy nie wolno opowiadać innym o swoich problemach. 20% ich to nie obchodzi, a pozostałe 80% cieszy się z tego, ze je masz.- poprawiła je Perrie.

Wybraliśmy się dziś w czwórkę na wspólne zakupy, a ja już żałuję, że wszystkie ponownie się zakolegowały. Gdy sa w trzy każda gada tylko o jednym. A ja chce zapomnieć i zacząć żyć swoim życiem.

P: Ogólnie zróbmy cos szalonego i wybierzmy się na wspólne wakacje.- powiedziała Pezz podczas lunchu i przerwy w zakupach.

S: Styczeń, co powiecie na styczeń.- powiedziała Sophia.

E: Ciepłe kraje czy góry?- zapytała El.

P: Plaża, drinki, ocean i mężczyźni.- zaśmiała się Pezz.

Kika: Mężczyźni?- zdziwiłam się.

E: Dlaczego nie, jesteśmy singlami.- powiedziała El.

Wstępnie zgodziłam się co do pomysłu dziewczyn, ale tak naprawdę nie wiem co będę robić w nowym roku. Simon jeszcze nie zadecydował czy będziemy supportować jakąś gwiazdę czy pojedziemy w swoją trasę. Po zakupach dziewczyny wpadły do mnie i jak zawsze któraś z nich ponownie weszła na temat chłopaków.

E: Eee tam, było minęło. Wszyscy są tacy sami. Każdy jeden z tego pieprzonego jednego kierunku.- podsumowała El. Nie zgadzałam się z Nią więc postanowiłam coś powiedzieć:

Kika: Wcale nie. Spędziłam święta z Harrym i jego rodziną. Wydaje mi się, ze jest najbardziej normalny, potrafi zrozumieć, porozmawiać i pocieszyć. Jest jak na swój wiek odpowiedzialny i zazwyczaj próbuje naprawić błędy kolegów. Nie mówi głośno że zrobili coś źle, ale stara się pomóc osobom których zranili. Przepraszam ale nie mogę powiedzieć złego słowa na Hazze Pomógł mi bardziej niż myślał, lepiej niż ktokolwiek z mojej rodziny.- spojrzałam na nie.

P: W sumie Harry zadzwonił do mnie po rozstaniu z Zaynem. Pytał czy mi czegoś nie brakuje i czy nie potrzebuje pomocy.- dodała Perrie.

E: A ja przez niego straciłam cztery lata życia. To On poznał mnie z Louisem i wydaje mi się, ze mógł tego nie robić, nie cierpiałabym.- dodała El.

S: Nie znam dobrze Harrego, nie obwiniam Go też za moje rozstanie z Liamem, ale nie wydaje mi się żeby był świętoszkiem. Same powiedzcie, ze było głośno o Nim gdy zabawił się Taylor.- podsumowała Sophia.

P: Żałujesz jej?- zapytała Pezz.

S: No nie, nie znam jej.

E: Ja też nie.- wszystkie wybuchliśmy śmiechem.

Dziewczyny poszły do siebie chyba około północy. Nie wiem czy spędzają ze mną czas żebym nie myślała o Niallu czy po prostu same potrzebują odskoczni od życia codziennego.

Lokalizacja: 31 grudzień 2015, Londyn, UK, 1D dla Dick Clark’s New Year’s Rockin’ Eve 2016 (nagrany wcześniej), impreza sylwestrowa Louisa.

Jutro pierwszy dzień książki, która ma 365 stron, fajnie byłoby zapełnić ją dobrze.- pomyślałam gdy wstawałam. Nie miałam dziś jakiś szczególnych planów, postanowiłam ten dzień spędzić w domu przed telewizorem z Bogdanem na kolanach, a potem może jakiś noworoczny spacer ulicami Londynu. Kto wie?

Około dziewiątej ktoś zadzwonił dzwonkiem do moich drzwi, zdziwiona podeszłam otworzyć. Przede mną stał uśmiechnięty i w wspaniałym nastroju Louis.

Kika: Piłeś?- zapytałam chłopaka.

Lou: Jeszcze nie, ale zamierzam zrobić to wieczorem.- powiedział zajmując miejsce w kuchni przy wysepce z Bogdanem na kolanach.

Kika: W takim razie co Cię sprowadza?- zapytałem.

Lou: Impreza!- krzyknął tak, ze Bogdan się przestraszył.

- Sorry, stary.- od razu Go pogłaskał.

Kika: Impreza? Jaka?

Lou: Sylwestrowa, a jaka?

Kika: Aaaa, w takim razie zmienia to postać rzeczy.- uśmiechnęłam się.

Lou: To co? Wpadniesz?- zapytał.

Kika: Ja? Jesteś pewny.

Lou: Nie byłoby mnie tu gdybym nie był. Wpadnij, mega impreza i towarzystwo.

Kika: Sama nie wiem.- mruknęłam zastanawiając się nad propozycją Louisa.

Lou: Jo, najlepiej zamknij się na cztery spusty i nie wychodź.- burknął.

Kika: Co? Przecież nic się nie dzieje.- odpowiedziałam, ale dobrze wiem że chodzi mu o to, ze ostatnio nigdzie nie wychodzę.

Lou: Najlepiej jest udawać, że nic się nie dzieje. Udawanie jest całkiem fajne.

Kika: Nikt nie pyta co się stało. Dlatego nie muszę tłumaczyć dlaczego jestem smutna, gdy serce rozpierdala mi się na milion części.

Lou: Dlatego proponuję imprezę życia, kto wie, może poznasz kogoś? Hmmm…- spojrzał na mnie.

Kika: Dobra, już dobrze. Zgoda, wpadnę.- nie miałam innego wyjścia.

Lou: To świetnie.- wstał i kierował się do drzwi.

- Aaa, bym zapomniał, zaprosiłem Nialla ale nie wiem czy skorzysta.

Kika: Ehmmm…- zamilkłam.

- To tylko dzień, tylko kilka godzin. Dam sobie radę, zawsze daje.- odpowiedziałam.

Lou: No i świetnie.- pocałował mój policzek.

Kika: Chociaż nie będę ukrywać, że najbardziej boli odejście osób, które zapewniały i obiecywały, że będą z nami na zawsze.- mruknęłam sama do siebie.

Lou: Niall w końcu zrozumie, ze stracił kiedy nie będzie potrafił odnaleźć Cię w żadnej innej kobiecie.- powiedział.

Kika: Tak, wiem Lou. Każdy mi to wmawia, ale powiedz mi proszę przyjacielu, jak odejść, jak nie rozsypywać sie znów i znów, jak przestać kochać kogoś kogo kocha sie nad życie, powiedz.- staliśmy przy drzwiach z zamiarem pożegnania się.

Lou: Dobrze wiem co czujesz. Znam to uczucie, kiedy musisz kogoś zapytać, czy wciąż chce Cie znać, bo wewnątrz czujesz, jakbyś mu przeszkadzał i przestało mu zależeć. Dasz radę i pamiętaj. Dzwoń kiedy potrzebujesz.- pocałował mój policzek.

- Widzimy się wieczorem.- dodał i wyszedł zamykając drzwi.

Po kilku godzinach zaczęłam się przygotowywać, wzięłam prysznic, zrobiłam make-up i poszukałam kreacje. Około 20 ruszyłam w stronę miejsca gdzie odbywał się sylwester Louisa. Gdy byłam już na miejscu stanęłam przed drzwiami mówiąc do samej siebie:

Kika: Nie będę kłamać. Cieszę się, ze ten rok dobiega końca.

Po chwili głos za mną powiedział:

- Dopóki nie zaczniesz pracować nad sobą, żadna zmiana numerka w kalendarzu Ciebie nie zbawi.- odwróciłam się i ujrzałam wyższego ode mnie chłopaka w kapeluszu.

- Cody.- wystawił dłoń.

Kika: Tak, tak, wiem.- odpowiedziałam.

C: Ty jesteś Kika, tak?- zapytał.

Kika: Powiedzmy.- lekko się uśmiechnęłam.

C: Na imprezę do Tomlinsona.- wskazał na drzwi. Pokiwałam tylko głową.

- W takim razie chodźmy, niech nie czekają już na Nas.

Objął mnie w pasie, otworzyliśmy drzwi i weszliśmy do środka. Po chwili oczy wszystkich były zwrócone na Nas. Lekko się uśmiechnęłam i przywitałam z tymi, których znam. Kątem oka zauważyłam, ze przygląda mi się Horan z Deo. Pomachałam do Devina i zajęłam miejsce blisko Louisa, Danielle i Codiego. Impreza coraz bardziej się rozkręcała, alkohol płynął w naszych żyłach a ja wiecznie śmiałam się z żartów Simpsona. Lekko wstawiona podeszłam do baru z prośbą nalania kolejnego drinku, była około 23.

- Nie za dużo alkoholu.- zapytał znajomy mi głos.

Kika: Ooo! Kogo my tu mamy, Niall Horan!- krzyknęłam tak, aby usłyszał.

- Nie udawaj, ze się martwisz.- szturchnęłam go w bark.

N: Powinnaś przyhamować jeśli chcesz wytrzymać do północy.- ponownie zabrał głos.

Kika: Poradzę sobie bez Twoich cennych wskazówek.- powiedziałam sarkastycznie.

N: Martwię się.- spojrzał na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami.

Kika: Masz pecha.- mruknęłam popijając drinka.

N: Nie ma Cię przy mnie od tak dawna, ze zapomniałem jak się całuje. Mam jednak nadzieje, ze tego się nie zapomina, tak jak pływania i jazdy na rowerze. I jak wreszcie wrócisz, to wszystko mi się przypomni. Świat już jest pełen czystych znaków. Kiedy marzną mi dłonie, wiem, że o mnie nie myślisz. A właśnie dziś mam trochę jakby cieplejsze.

Kika: Żartujesz sobie.- spojrzałam na Niego, nie odpowiedziałam.

- Wcale mi nie przykro, że Tobie coś nie wyszło z Seleną. Pierdole to, że Tobie dzisiaj troszkę przykro. Aaaa i mimo wszystko, nie mów, że jestem egoistą.- odwróciłam się w stronę parkietu, zawołałam jeszcze:

- Cody!- chłopak odwrócił się i uśmiechnął. Postanowiłam Go pocałować. Gdy to zrobiłam nie był zdziwiony, szybko odwzajemnił mój pocałunek.

Nie interesowało mnie co tak naprawdę sądzi Niall, mam nadzieje tylko, że cierpi tak jak ja cierpiałam. Oby tylko Cody nie pomyślał sobie za wiele jeśli chodzi o ten pocałunek. Może jest przystojny i większość dziewczyn za Nim szaleje, ale ja nie szukam idealnego faceta. Ogólnie nie szukam żadnego faceta. Gdy Louis w pewnym momencie stanął na stół pierwsze co pomyślałam, że się najebał przed północą, później jednak się okazało gdy zabrał głos, że nie miałam racji.

Lou: Ludziska, za pięć minut północ. Zabieramy wszelki alkohol w tym szampan, osobę do pocałunku o północy i jazda na zewnątrz!- wrzasnął i ruszył trzymając Danielle w stronę wyjścia. Czyli ma zamiar obdarzyć ją pocałunkiem o północy. Tak naprawdę oprócz tej dwójki, Williego, Codiego i oczywiście Nialla i paru znajomych Lou nie znałam nikogo więc postanowiłam ruszyć na samym końcu. Gdy już byłam prawie na zewnątrz oplotły mnie wokół talii, odwróciłam się i ujrzałam Codiego.

C: Tak sobie myślę czy znalazłaś już osobę do pocałunku?- zapytał.

Kika: Ehmmm, raczej się w to nie bawię.- odpowiedziałam.

C: Coo?! Dlaczego?- zapytał zdziwiony.

- Jeśli chcesz możemy zrobić to ponownie.- poruszył brwiami.

- Oczywiście bez zobowiązań, bo jak myślę tamten pocałunek miał w kimś wzbudzić zazdrość- lekko sie uśmiechnął. Cieszyłam sie, ze nie pomyślał sobie o czymś wielkim. Odwróciłam sie i ujrzałam za sobą Williego, a potem Nialla.

Kika: W sumie czemu nie.- powiedziałam spoglądając w niebieskie oczy Irlandczyka. Cody splótł nasze dłonie i stanęliśmy zaraz przed Niallem. Simpson objął mnie tak, aby nie było mi zimno i co chwile szeptał mi coś do ucha. Jego szepty tak pobudzały i gilgotały moje ucho co spowodowało chichoty z mojej strony.

C: Masz jakieś specjalne życzenia, postanowienia noworoczne?- zapytał gdy czekaliśmy na tą okrągłą godzinę.

Kika: Nie będę życzyć sobie idealnego życia. Rzeczy, które przewracają Cię w życiu są testami, zmuszają Nas do wybrania pomiędzy poddaniem się i leżeniem na ziemi, a otarciem kurzu i powstaniem jeszcze wyżej niż stało się zanim zostało przewróconym. Wybieram stanie wyżej.- lekko sie uśmiechnął nie odpowiadając.

Lou:10..99..8..7..6..5..4..3..2..- zaczął odliczać Louis.

Już przygotowywałam sie do pocałunku gdy miedzy mnie i Codiego wepchnął sie Horan. Odepchnął chłopaka i gwałtownie połączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Najpierw nie wiedziałam jak zareagować,  po długim czasie poczułam na swoich usta za którymi tak cholernie tęsknie.

Po chwili odwzajemniłam pocałunek, był inny niż nasze pozostałe. Był tak jakby przepełniony pożądaniem, tęsknotą i obawą odrzucenia. W moim sercu ponownie zaczęły wiwatować motylki i fajerwerki nie tylko na niebie. Tak bardzo chciałabym, aby ten rok był inny od poprzedniego. Oprócz szczęścia czułam też obawę, czułam że Niall ponownie może mnie skrzywdzić, wiec postanowiłam odrzucić chłopaka. Odepchnęłam.

Kika: Nigdy więcej tak nie rób.- powiedziałam.

N: Co? Dlaczego? Myślałem, ze chcesz tego, że oboje tego chcemy.- powiedział, a jego oczy jaśniały jak nigdy dotąd.

Kika: Nigdy więcej mnie nie całuj, nigdy więcej nie rób mi tej cholernej nadziei. Rozumiesz!- wrzasnęłam. Stał nie odzywając sie i na mnie patrząc.

- Daj mi spokój Horan, odczep się ode mnie!

N: Karolina, posłuchaj.

Kika: Nie Niall, proszę zamilcz i daj mi odejść. Zraniłeś mnie, bolało, cholernie boli do dziś, ale nie chce wiązać sie z kimś kto tak naprawdę nie wie czego oczekuje od życia. Przykro mi.- powiedziałam ze łzami w oczach. Jego twarz też była dziwna, spoglądał na mnie, po chwili zauważyłam i łzy u Niego.

C: Chodź, odprowadzę Cię do środka.- odezwał sie Cody stojący obok mnie.

Kika: Nie, zabierz mnie do domu.- powiedziałam do Simpsona i po chwili ruszyliśmy do wyjścia. Niall nadal stał w tym samym miejscu, a ja nie mogłam powstrzymać sie i co chwile oglądać sie do tyłu. Bolało mnie to co zrobił, ale chciałam tak bardzo Go przytulić i ponownie pocałować.

Po powrocie do domu, Cody został ze mną całą noc. Opowiedziałam mu o mojej relacji z Niallem i o tym czego tak naprawdę boje sie przed spróbowaniem z Nim ponownie. Nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam.

-----------------------------------------------------------------------

I takim dość dziwnym akcentem zakończyliśmy rok 2015 w naszym opowiadaniu. Rozdział 10 powinien pojawić niebawem, ale jeszcze nie mozemy dokładnie sprecyzować terminu, bo jesteśmy na etapie pisania dalszych losów bohaterów. Zapraszamy również do komentowania i waszych spostrzeżeń co do relacji głównych bohaterów. Jeśli macie również jakieś marzenia w stosunku do Naszego opowiadania, również sie Nimi podzielcie.